Fırtına Bulutlarının İçinden

İçinde bulunulan mevsimin normallerine tezat bir lacivert gökyüzünü boyamıştı o Cumartesi günü. Güneşi gizlemek için cirit atan fırtına bulutları nöbetlerinin sonuna gelmiş gibi yavaşlamış, yağmur damlalarını artık iyice çamura dönen toprağa salıvermekten vazgeçmişlerdi. Dört mevsimin dördünü de karanlık bir enerji yayarak geçiren şatonun biraz uzağında ise birbirinden hızlı iki süpürge hava koşullarına meydan okuyormuşçasına kovalamaca oynuyor, kıkırdamaları kasvetli havayı dağıtan sahiplerinin eğlenmesine müsaade ediyorlardı.

Küçük bir kızın çığlığı yükseldi yağmur suyunu yapraklarında tutsak tutan ağaçların arasından. Koyu kahverengi saçları yorgunluktan titreyen omuzlarının üzerinde dans ederken gök mavisi gözleri kahkahayla karışmış çığlığının nedeni olan kızı aramaya başlamış, pembe dudaklarının arasından kesik kesik çıkan sesi ilan etmişti bu cadının ismini.

"Diane!"

Benzerine yalnızca en güzel azizelerde rastlanacak mavi gözleri bu sesleniş üzerine iyice açıldı bahsi geçen kızın. Hınzır denebilecek gülümsemesi, aslen ağzının çeperi olan sınırları geçerek yanaklarına doğru ilerledi gözüne çarpan manzara ile. Al yanakları ve kahkaha atmaktan doğru nefes almayı unutmuş ciğerleri göğsünü hızla inip kaldıran Clementine'dı bu manzara, pes ettiğini iki elini havaya kaldırarak ilan ediyordu ama ifadesinde yenilgiden eser yoktu.

"Bir daha?" diye sordu başta el sıkışmak için uzattığı kolunu hafifçe havaya kaldırarak. Gözleri kısılmış, meydan okur bir edayla baştan aşağı süzmüştü onu bakışları. Yüzünde kalıcı bir yer edinmiş gibi duran gülümsemesi biraz bile düşmemişti, istediği onaylamayı alana kadar ısrar edeceği her halinden belliydi.

-Diane!

Çimenler ezildi, yapraklar hışırdadı. On iki yaşından büyük olmayan iki kız çocuğu, tahta süpürgeleriyle ormanlık alanın içindeki bir boşluğa iniş yaptı. İkisinin yanakları al al olmuştu, ortamın kasvetliliğiyle tezatlık oluşturacak biçimde de oldukça neşelilerdi. İçlerinden sarışın olan elbisesinin uçarken oluşturduğu kırışıklıkları düzeltti, annesinden aldığı ve çoğunlukla farkında olmadan yaptığı bir alışkanlıktı bu.

-Bir daha?

Yanındakinin sorduğu soru karşısında gülümsedi, “Yine seni geçmemi mi istiyorsun yoksa?” dedi sesinde alaylı bir tınıyla. Gülüştüler. İki kızın arkadaşlığı bir yıldan uzun değildi belki, fakat birlikte yaşlı bir cadı olduklarında torunlarına anlatacak pek çok anı biriktirmişlerdi şimdiden. Paylaşmadıkları sır, yapmadıkları dedikodu, beraber olmadıkları bir an bile yoktu hayatlarında – ki o sırada da onlardan birinin içindeydiler. Diane, esmer kızı yaz tatilinde vakit geçirmek için şatolarında kalmaya davet etmiş, birtakım olaylar sonucunda annesi dedesinin şatosuna gitme kararı alınca burada buluşabilmişlerdi. Süpürgeyle yarışma kararı kimden çıktı bilinmese bile bu havada uçmak için aslan cesaretine sahip olmak gerekiyordu, çünkü her an fırtınanın patlak verebileceği bir renkteydi gökyüzü.

-Bunu deneyip görmemiz lazım değil mi?

Esmer olanın mavinin en canlı tonlarındaki gözleri muziplikle parıldıyordu Diane'ye cevap verirken. Bir kez daha gülüştü ikili, kıkırdama sesleri uçsuz bucaksız ormanın içinde yankılandı. Ardından süpürgelerini bacaklarının arasına alıp bir kez daha havalanmak, rüzgarın tenlerini yalamasına izin vermek için hazırlandılar. Unutamayacakları bir yarış başlayacaktı birazdan.

Gökyüzüne acemice bir çizgi çekiliyordu sanki. Yavaş yavaş kontrolden çıkmakta olan hızlarına teslim olmak üzereydi iki kız da, yine de hedeflerine, yani kazanmaya odaklı bir şekilde devam ediyorlardı bu beyhude kedi - fare oyununa. Rüzgar da bu şamataya izleyici kalmamak adına üçüncü bir katılımcı olmuştu yarışa, ikisinin de kulaklarına üflüyor, süpürgelerinin ucunu ittirerek dengelerini bozuyordu.

Clementine'ın saçları açık bırakılmanın cezasını son derece ağır bir şekilde ödüyordu, yağmur damlaları her bir telin arasına sinsice sızıyor, kısılmış gözlerine damlalar halinde ulaşıyordu. 'Tarih öncesi bir Silsüpür' olarak adlandırdığı süpürgesi rakibi olan Nimbus 1001'e karşı olması gerektiğinden de iyi bir iş çıkarıyordu aslında, ama kazanma arzusu gözünü köreltmiş olan kız çekinmiyordu birkaç dakikada bir uç kısmına yumruk atarak daha hızlı gitmesini sağlamaya, zaten zar zor tek parça kalan süpürgenin sınırlarını zorladığının farkına varamıyordu çocuk aklıyla.

Rüzgarın uğuldamasıyla dolan kulağını bıçak gibi kesip açtı aniden yükselen çığlık. Tehlikeyi sezinleyen refleksleri birden durdurdu süpürgeyi, genç kızın etrafında dolanmaya başladı aniden tedirginlik bulaşan gözleri. Çok uzun süre aranması da gerekmedi, yalnızca birkaç metre ötesinde yalpalamaktaydı Diane'nin süpürgesi, korku tarafından ele geçirilen cadı da var gücüyle çığlık atmakta bulmuştu çareyi.

"Dayan!" diye bağırdı Clementine, sanki bir faydası olacakmış gibi. Süpürgesinin ucunu Diane'ninkine doğrultmaya çalışıyor, kendisininkinin de kontrolden çıkmakta olduğunu unutmuş bir halde ona yetişmek için sınırlarını zorluyordu. Ama fırtınanın en güçlü askerlerinden biri olan rüzgarın acıyacağı yoktu, esmer olanın da yalpalaması ve zemine doğru son hızla yol alan Diane'ye katılması kaçınılmazdı. Ağaçlarla aralarındaki mesafe her geçen saniye daralmaya devam ederken on iki yaşındaki gözlerini kapattı.

Küçük kızdan kopan çığlık adeta bir şimşek gibi göğü yarıyordu. Sıkı sıkı sarılmıştı aniden bastıran fırtınayla kontrolünü kaybettiği süpürgesine. Yağmurdan sırılsıklam olmuş, yüzüne yapışmış saçları görüş alanını daha da daraltmışlardı. Korku içindeydi Diane, oysa nasıl da normal başlamıştı her şey, iki arkadaş yalnızca biraz macera yaşamak, sıkıcı bir yaz gününe farklılık katmak istemişlerdi.

Bir çığlık daha koptu gökyüzünde. Bu seferki esmer olana aitti, sınırlarını sonuna kadar zorlayarak ötekine yetişmeye çalışıyordu. Ancak süpürgesinin bir anda uçmayı bırakacakmış gibi yalpalaması yüzünden her geçen saniyede araları daha da açılıyordu. Sarı saçlarını kulağının arkasına atmaya çalıştı Diane, ardından kafasını bir anlığına arkaya çevirerek “Dayanıyorum!” diye bağırdı çatallaşmış sesiyle. Bunu yaparken süpürgenin ucunu bir santim kaydırdığının ve ağaçların içine daldığının farkında bile değildi.

-Yüce Merlin! Biri bize yardım etsin!

Yüzü ve kolları saniyeler içinde ağaç dallarının kesikleriyle kaplanmış ve süpürgesi de ciddi ölçüde hasara uğramış olsa da halen uçmayı sürdürüyordu ikili. Çığlık atmaktan sesleri kısılmış, buz gibi havayı soluyorlardı yalnızca. Hafif bir pike yaptı sarışın kız, arkadaşını yoklamak için yine kafasını çevirdi fakat durum hiç de umutlu değildi.

-Diane, dikkat et!

Esmer kızın seslenişi biraz geç ulaştı sarışına, küçük bir dikkatsizlik sonucunda girdikleri kedi-fare oyununu kaybettiler doğa anaya. Diane, koca ağacın gövdesine, arkadaşı da onun üzerine meyillenirken ikili kapadılar gözlerini. Bu onların son yolculuğu mu olacaktı yoksa evren ikilinin imdadına bir kurtarıcıyla mı cevap verecekti? Her koşulda içine düştükleri şey felaket değildi de neydi?

Diane korku içindeydi. Gözlerini kapamış, çığlık atmaktan başka bir şey yapamıyordu. Yere çakılmakta olan süpürgesinin üzerinde, sonunun geldiğine neredeyse emindi. Teyzesi Isolde’nin bile tedavi edemeyeceği bir biçimde sakatlanacak, ne yürüyebilecek, ne de bir asa tutabilecekti bir daha. Hatalıydı. İçeride, Clementine ile yapabilecekleri onlarca şey varken böyle aptalca bir yarışı kabul etmemeliydi.

Derken, ansızın durdu her şey. Yere çakılmak böyle bir his miydi? Fakat Diane hiçbir şey hissetmiyordu ki. Gözlerini açtı. Gördüğü ilk şey arkadaşının dehşet dolu bakışlarıydı. Onun da kafası en az kendisi kadar karışmış gibiydi. Artık düşmüyorlar, yavaşça aşağıya doğru süzülüyorlardı. Böyle bir şey nasıl mümkün olabilirdi ki? Yer çekimine ne olmuştu? Bakışlarını yere çevirdiğinde tanıdık bir siluetin asasını onlara doğrulttuğunu fark etti. Kurtarılmışlardı.

Minik bedeni yerle buluştuğunda daha önce hiç olmadığı kadar güvende hissediyordu. “İyi misin?” diye sordu yanındakine, nefes alış verişleri halen dengesizdi. Kendisi gibi nefes nefese olan kız, kafasıyla onayladı yalnızca. Merlin’e şükürler olsun, tek parçalardı, fakat yanı başlarına düşmüş süpürgeleri paramparça olmuşlardı. Kollarından destek alarak ayağa kalkmaya çalıştı küçük cadı, ancak bu çabası başarısızlıkla sonuçlandı. O sırada kurtarıcıları yanlarına iyice yaklaşmış, kendileriyle alay ediyordu.

“Dayıcım!” dedi Diane, uzatılan ele tutunup ayağa kalkarken. Paris Martin Rischer, küçük cadının sohbetini en eğlenceli bulduğu kişilerden biriydi ve onları kurtarmaya gelenin bir başkası olmadığı için içten içe minnettardı. “Bizi kurtarmaya geldiğin için ne kadar minnettar olduğumu bilemezsin. Ama lütfen annemin bundan haberi olmasın olur mu? Onun seninle aynı görüşte olacağından pek emin değilim.”