Secret Meeting

Müziği açtım ama açmaz olaydım. Şarkı pek bildiğim bir şarkı değildi evet ve oldukça slowdu. Asamı tekrar masanın üstüne bıraktıktan sonra dönüp kıza baktım. Müzik eşliğinde sakin sakin kıvrılıyordu vücudu. Kafamı başka çevirdim ardından da. Lavinia'nın kişiliğini arkadaş olarak seviyor olabilirim ama ciddi ciddi kıza haksızlık yapıyorum. Vücudu, kokusu... Tamamen hormonal şeyler bunlar ve gerçekten eğer saçmalarsam kıza yaptığım da kötülük olacak. Böyle bir insan değilim.

Şarkı ilerledikçe Lavinia daha yakınlaşarak dans etmeye başladı. Ben yutkunup ona doğru döndüm. Hoş değil. Şu an yaptığımız şeyden zerre haz almıyorum. Kız artık yeterince bana geldiğinde elimi beline doladım ve onunla dans etmeye başladım. Ne yapıyorum gerizekalı gibi bilmiyorum. Bu yaptığım Lavinia'ya umut vermek mi? İki arkadaş birlikte dans edebilir mi? Kafamda bu kadar soru varken ana odaklanamıyorum ki. Neden müzik açtım ki? Hayır. Neden başta Lavinia'yı odama çağırdım ki? Daha kaç dakikadır birlikte yalnız kaldık ve olanlara bak. Gene dipdibeyiz. Böyle bir sürü şey düşünürken Lavinia'nın yüzünün daha çok yaklaştığını fark etmemişim. Birden kızın dudakları benimkilerle buluşunca kendimi geri çekip kafamı yana çevirdim. Ne yapıyordu? Tabi ki iki yakın arkadaş değildik! Çoktan aramıza başka duygular girmişti. Tekrar eskisi gibi olacağımızı düşünerek aptallık yapıyordum. "Hayır!" dedim kızgın bir şekilde. "Ne yapıyorsun Lavinia? Kural 1, unuttun mu?" diye kızı azarladıktan sonra bıraktım belini ve uzaklaştım ondan. Hızlı bir şekilde masadan asamı aldım ve müziği kapattım.

Sonra da bir açıklama bekler gibi kollarımı birbirine bağlayıp Lavinia'ya döndüm. Ancak sonra kafamı iki yana salladım. Açıklama da istemiyordum. "İlk kuralı unuttuğuna göre ikincisini hatırlatmam gerekiyor. Bu konuda konuşmayacağız. Seni buraya çağırdım çünkü takılırız diye düşünüyordum. İki arkadaş gibi... Daha ötesi değil." Sinirli bir şekilde iç çektim. "Daha fazlasını düşünüyorsan gidebilirsin Lavinia, kararım kesin." Lavinia ailesini kaybetmiş olabilir, onu üzgün görmekten nefret ediyor olabilirim, şu an yaptığım gaddarlık olabilir ancak kendimi de düşünmem gerekiyor. Lavinia ile daha fazla yakınlaşmak istemiyorum. İlk öpüşmemizden beri istemediğimi düşünüyorum. Lavinia da bunu biliyor ama sürekli üsteliyor. Belki beni sevdiği için olabilir bu ve bu şekilde kararlı ve kırıcı olmazsam daha da boka saracak. Kıza yardım etmek isterken hayatındaki asıl mutsuzluk kaynağı olmak istemiyorum.


 

"İlk kuralı unuttuğuna göre ikincisini hatırlatmam gerekiyor. Bu konuda konuşmayacağız. Seni buraya çağırdım çünkü takılırız diye düşünüyordum. İki arkadaş gibi... Daha ötesi değil. Daha fazlasını düşünüyorsan gidebilirsin Lavinia, kararım kesin."  Mutlu hava bir anda karamsarlığa dönüştüğünde hayatında belki de ilk defa kendinden nefret ediyordu Lavinia. Kuralları elbette biliyordu ama arada ipin ucu istemeden de olsa ellerinin arasından  kaçıp gidiyordu. Böyle durumlarda yelkenleri suya indirme deyimi duruma uyum sağlıyordu bir nevi. Gözlerinden akmakta olan yaşlarla beraber iki adım geriye attığında bir şeyler söylemesi gerektiğinin farkındaydı.

Hıçkırıklar arasında ''Hayır buradan gitmeyeceğim  Marcell neden biliyormusun çünkü en  yakın arkadaşımı kaybetmek istemiyorum. Ha tamam seni diğer türlü de seviyor olabilirim ama bu katlanamayacağım bir şey değil.  Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım ben. Seni köleleştirmeyede çalışmıyorum hiçbir zaman düşünmedim bunu. '' diyen Lavinia burnunu çekerek genç adama baktı. Gözlerindeki sinir oldukça  belliydi ve bunu nasıl dindireceğini bir türlü bulamamıştı.

En sonunda aklına anne ve babasından yadigar kalan kolyeyi vermek geçmişti. Belki de böyle yaparak kendini bir nebze de olsa  af ettirebilirdi. Yavaşça elleri boynunu bulduğunda kolyesini çıkarıp genç adamın avucuna koydu. Bir açıklama yapması gerektiğini biliyordu ancak ne yeri ne de zamanıydı. Kalp şeklinde kolyenin üzerinde ise ''We will always be with you '' yazıyordu.Göz yaşları ise hala yanaklarından aşağı süzülmeye devam ediyordu lakin siniri genç adama değil kendineydi. Söz verdiği halde tutamamıştı. Saat tik takları birbirini takip ederken daha dik durması gerektiğini fark ettiğinde ise ''Özür dilerim Marcell '' diyerek yatağa oturmuş ve  dizlerini karnına çekerek başını da elleri arasına alarak oturmuştu.  Korktuğunda  çocukken sığındığı şeyleri hayata geçirmek hiç bu kadar acı verici olmamıştı.


 

Ben kıza böyle atarlanınca elbette kızın vereceği tepki beni üzecekti. Bu yüzden derin bir nefes daha alıp yelkenleri suya indirmemek için zorladım kendimi. Kız bir kaç adım geriledi benden uzaklaşmak için. Kaşlarımı çatıp kızın gözlerinden akan yaşları izledim. Hıçkırıklarının arasında gitmeyeceğini söyledi. Zaten gitse üzülürdüm. Gitse arkadaşlığımız bitti demek olurdu. Olduğum yerde kıpırdandım. Arkadaşlığımız bitmesin diye içindeki duyguları bastıracağını söyledi. "Umarım, öyle olur." dedim ciddi bir şekilde. Ne kadar inanmalıyım bilmiyorum. Çünkü geçen sefer de böyle bir konuşma yaşamıştık ve gene de gelip beni öpmüştü.

"Seni köleleştirmeyede çalışmıyorum hiçbir zaman düşünmedim bunu."

Efendim? Lavinia'nın ağzından bu cümle çıktığında şaşkınlıktan donup kaldım. Ne demek bu? "Köleleştirmek" bu fiili bir sürü kere düşünmüş olabilirim ancak hiç bir şekilde dile getirdiğimi sanmıyorum. Ben geçen sefer Lavinia'ya kadınlara olan güvensizliğimden de bahsetmemiştim mesela. Sadece hormonlarımı durduramadığımı söylemiştim ama o güvensizliğimden bahsedip ona güvenebileceğimi söylemişti. Şimdi ise bu cümlesi beni iyice kıllandırmıştı. Kız benim aklımı falan mı okuyordu? Benedict'in dediği ajan kadınlar geldi aklıma. Acaba çocuk haklı mı yoksa ben kafayı mı yiyorum?

"N-ne köleleştirmesinden bahsediyorsun?" dedim kekeleyerek.

Kız boynundaki kolyeyi çıkardı. Kolumu tutup kendisine çektikten sonra avcumun içine yerleştirdi kalp şeklindeki kolyeyi. Yüzüme yaklaştırıp üstündeki yazıyı okudum. "Hep yanında olacağız." Yüzümü buruşturdum. Neydi şimdi bu? Takip aracı mı? Paranoyaklık yapıyorum... Kolyeyi avcumun içine sıkıştırıp yüzümden uzaklaştırdım. Lavinia yatağıma oturmuştu tekrardan. Bacaklarını kendine çekmiş, ağlamaya devam ediyordu. Gitmeliydim biliyorum. Yanına gitmeli, ağlamamasını söylemeli ve onu yüreklendirmeliydim. Ancak yapmayacaktım. Bu yüzden masamın önündeki sandalyeyi çekip oturdum. Sol elimdeki kolyeyi parmaklarımda gezdirmeye başladım. Lavinia özür dilemişti. Bu yüzden ben de boğuk bir şekilde "Ben de seni üzdüğüm için özür dilerim." dedim kolyeye bakmaya devam ederek. "Seni buraya çağırmak hataydı."


 

"Ben de seni üzdüğüm için özür dilerim. Seni buraya çağırmak hataydı." Evet belki gerçekten de buraya gelmesi bir hataydı ancak başına gelen en güzel hatalardan biriydi. Daha önce birine bu kadar bağlandığını bile hatırlamıyordu üstelik.  Bir çok kez babası yanındayken de hata yapmıştı. Barları devirmiş bir adam dövmüş ve meşhur sopasıyla koca bir lunaparkı dağıtmıştı.  Bunların hiç biri öyle rastgele şeyler değildi üstelik. Sinirlendiğinde yaptığı şeylerden sadece bir kaçıydı lakin karşısındaki adama sinirlenmekten çok uzaktı şuan. Hata yapmıştı kendince ama ona bağırma fikri bile kalbinin   teklemesine neden oluyordu. Panik atağı olan birinin böyle durumlara düşmesi o kadar zordu ki kimse bunun ne demek olduğunu bilemezdi.

Oturduğu yatakta ters dönüp uzandığında ise bir nevi aynı şeyleri yaşıyordu şimdi. Marcell'in bunu anlayıpta üzülmesini istemediğinden daha dikkatli olmaya çalışıyordu.Derin derin nefesler alıp vermeye başladığında   kalbi de yavaş yavaş normale dönmeye başlamıştı lakin bu yeterli değildi. Biraz daha çabalaması ve tamamen geçirmesi gerekiyordu. Dudakları aralanıp ''Önemli--değil-Marcell. Sen doğru olanı yaptın '' diyen Lavinia en sonunda ağlamayı bırakmıştı.

Hayatın kendisi zaten acımasızlıklarla doluydu. Eğer bir yerden  başlamamışsanız gerisi gelmeyebilirdi. Bu da tam bir hayal kırıklığı demekti. Lavinia  en büyüğünü yaşasa da  fark etmezdi. Bir şekilde bütün bu olanları göğüslemesi gerekiyordu. Genç adamın elindeki kolye hayatındaki en değerli şeydi ancak bir şeyleri  artık geride bırakmanın zamanı çoktan gelmişte geçiyordu.


 

Önemli olmadığını ve benim doğru şeyi yaptığımı söyledi Lavinia. Bu sırada da yatağımda yuvarlanıp duruyordu. Göz yaşlarının yastığıma aktığını düşündüm ve içimdeki hissin soğukluğu rahatsız etti. Gerçekten kıza karşı hissettiklerim sadece cinsel şeylerdi. Romantik bir şeyler hissetmiyordum. Onu önemsememin nedeni arkadaşım olmasıydı. Bunu aşkla karıştırmamaya çalışmalıydım. Ayağa kalkıp elimdeki kolyeyi cebime koydum. Lavinia ağlamasını bitirmişti. Uzanıp masanın üstünde, normalde hiç durmayacağı yerde, duran tuvalet kağıdından bir kaç parça koparıp kıza uzattım. "Hadi dışarı çıkıp hava alalım."



Kaç saat dışarıda gezindik bilmiyorum. Bir yerlerde akşam yemeğini de yedikten sonra geldik. Fazla önemli ve romantik baş başa yerler olmamasına dikkat ettim. Hesabı da tabi ki ben ödedim! Neyse ki biz dışarıdayken konu dağıldı ve bu saçma hoşlanma konularından konuşmadık. Lavinia söz verdiği gibi herhangi bir hamlede bulunmadı. Geri dönerken ben kapıdan girdim malikaneye. Lavinia da tekrar odama cisimlendi. Bizimkiler yemek yemişlerdi. Babam bir şeyler yapabileceğini söylediğinde dışarıda yediğimi söyledim sonra tekrar yukarı çıktım.

Odama girince, tekrar bir irkildim. Gerçekten toplanmış hali iğrençti. Saat artık biraz geç olduğu ve tüm gün dışarıda gezinip yorulduğum için yatak hazırlamam gerektiğini düşündüm. Tabi ki Lavinia benim yatağımda yatarken, ben de yerde yatacağım. Kızın geleceğini önceden bildiğim için dolabımın en alt kısmına tıkıştırmıştım eşyaları. İlerleyip kapağı açtım. Gerekli eşyaları orada gördüğümde içim rahatladı. Lavinia odayı düzelttiğinde buradan çıkıp başka bir yere gitmiş olabilirlerdi çünkü. Benim koyduğumdan daha düzgün durdukları konusunda şüphem yoktu ama. Asamı belimden çıkarıp bir kaç zarif hareketle yatağı kurmaya başladım. Masanın üstünde meyve suyu duruyordu. Aşağı indirmeyi unutmuşum. "İstersen al kendine bir bardak." dedim kafamla masayı işaret ederek. Öyle hemen uyumayı planlamıyordum tabi ki. Ben uyumadan önce kitap okumayı tercih ediyorum. Üstelik yaz tatillerinde boş zamanım aşırı fazla olduğu için bir sürü kitap bitirmişliğim oluyor. Okulda Syn ve Pankras yüzünden pek fazla okuyamıyorum. Sohbet ediyoruz daha çok.


 

"İstersen al kendine bir bardak." Dışarıda geçen yorucu ama bir o kadar da eğlenceli gezintiden sonra meyve suyu  içmek o kadar mükemmel bir  fikirdi ki   hala masanın üstünde duran bardağına doldurmaktan kendini alıkoyamamıştı genç cadı. Marcell ile birlikte kalma fikri de bir o kadar eğlenceliydi.  Genç adam yavaş yavaş yer yatağını hazırlamaya koyulduğunda  o da aynısını yapıp az önce nefes darlığından  dolayı tepinmek zorunda kaldığı yatağı açtı. Okul yaşanan olaylar yüzünden tatil olmuştu ancak altında yatan gerçek nedeni kimse daha henüz  bilmiyordu. Bunu fırsata çevirmek te tam laviniaya göre idi. Sabahleyin Jaq'in annesine yalan söylemek zorunda kalsa da umursamadı. Buraya eğlenmeye gelmişti ve öyle de yapacaktı. Az önce kapatılan  müzik setini bir kez daha açmak için hamle yaptığında bu sefer hareketli bir şeyler açacağına dair güven verici bir söz söylemişti. ''Merak etme sözünün eri bir insanım ben. Slow şarkı yok. Hareketli şarkıda da dansedilir '' Bunları dedikten sonra tek bir  asa hareketiyle müzik setini çalıştırdığında  hiç olmadığı kadar mutluydu. Zaten arkadaşlarıyla kavga etme fikri hiçte ona göre bir şey değildi.


Müziğin sesini fazla açmamak şartıyla şarkı seçtiğinde Marcell de işlerini bitirmiş ve rahat bir nefes almıştı. ''Biliyor musun sanırım seninle kavga etme ya da tartışma fikri hoşuma gitmiyor. Ve hayır saçmalamıyorum aksine söylemek istediğim şeyleri dile getiriyorum sadece'' Sözleri bittiğinde şarkıya göre ritim tutmaya başladığında eski neşesi birden yerine gelmişti.  küçük çocuk ise şuan kuytu köşelerde saklanıyordu onun için

Yatağı hazırladıktan sonra Lavinia'nın odamda mutlu mutlu zıplamalarını izledim. Meyve suyunu sevmişti galiba. Ben de gidip kendime alacaktım ki Lavinia'nın asası ile müzik setini açmaya çalıştığını görüp tek kaşımı kaldırdım şüpheci bir şekilde. Kız da aklımı okuduğu için slow şarkı açmayacağını söyledi. Eh, ne yapalım. Açalım bari. "Çok sesini açmayalım ama." dedim sadece ve meyve suyunu kendi bardağıma doldurmaya başladım. Sabah ağlattığım için gönlünü almış sayılırım sanırım. Hazırladığım yatağa kendimi bırakıp yastığımı duvar ile arama koyup meyve suyumu içmeye başladım. Lavinia'nın dansını da izleyebilirdim böylece. Ancak bu sefer kalkıp ona katılmayacaktım.

Lavinia dans ederken benimle kavga etme fikrinin hoşuna gitmediğini söyledi. "Kavga etme fikri toptan hoş olmayan bir durum." diye cevapladım. Yani tamam kavga etmeyi ben de seviyordum eskiden ama şimdi saçma geliyor. Üstelik burada bahsettiğim konu, bire bir arkadaşlarla olan tartışma. Gryffindorları sıkıştırıp dövmek anlamında bir kavga değil. Lavinia saçmaladığını düşündüğümü sandığı için üstüne bir şeyler ekleyince rahat bir nefes aldım. Saçmaladığını düşünmüyordum. Demek ki beynimi okumuyordu.

"Bence insanlar tartışarak birbirini tanıyabilir." dedikten sonra tekrar diktim kafama bardağı. "Ve bir insanı en iyi tanıyacağın zaman sana kızgın olduğu zamandır. Tabi bu benim fikrim." Bazı insanlar kavga ederken karşıdaki kim olursa olsun kavgayı kazanmak adına kırıcı şeyler söylüyor. Bazı kişiler de tamamen kendilerini kapatıp karşıdakini umursamıyorlar. Ben ise aklımdaki her şeyi söyleyip bir çözüm yolu bulmayı seviyorum. Tabi bu söylediğim şeyler en çok gizlediğim şeyler olmadığı müddetçe. Lavinia'ya bazı şeyleri söylemememin nedeni ailevi durumlarımı ve bunların beni nasıl etkilediğini bilmesini istememem.


 

"Bence insanlar tartışarak birbirini tanıyabilir. Ve bir insanı en iyi tanıyacağın zaman sana kızgın olduğu zamandır. Tabi bu benim fikrim." Genç adam dedilerinde bir nevi haklıydı ancak hayatında bu kadar az insan varken tartışma fikri yine de  doğru gelmiyordu. Belki konuşarak daha iyi tanıyabilirlerdi birbirlerini. Sonunda zıplamayı bıraktığında kolyenin elinde olmadığını fark eden Lavinia meyve suyundan koca bir yudum aldıktan sonra kolyenin hikayesini anlatması gerektiğini düşündü.

Ailesinden kalan en değerli şey olsa bile buna değerdi. ''Haklısın ama sanırım konuşarak daha iyi anlaşılıyor ve cebine koyduğun kolye iki sene önce anne ve babamın bana doğum günümde hediye ettikleri bir kolye. Benim için değerli yani ancak bu sana vermeyeceğim demek değil. Sana verdim çünkü onu benden daha iyi koruyacağını biliyorum. Sen demeden ben söyleyeyim geri vermeni de istemiyorum Marcell. '' Bunları anlattığında bu sefer  üzüntüden bir kez daha gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı.

Sulu gözlü bir bebek olduğunun farkında olsa da dayanamadığı tek şey ailesinin yokluğuydu. Ne  olursa olsun bir türlü unutamıyordu onları. Profesör Hardy ile olan konuşmasında bile neredeyse ağlamak üzereyken kendini tutmuş ve sinirini bağırarak çıkarmıştı. Ancak onun karşısında ağlamaktan korkmuyordu. Bir şekilde kendisini güvende hissediyordu sadece. Ağladığı için kimsenin bir yerden kovulduğunu görmemişti üstelik bu zamana kadar. Karşısındaki adamı kaybetmekten de yana değildi. Biraz zor olsa da ona karşı olan duygularını bir süreliğine rafa kaldırabilirdi. Hem zaten sadece arkadaş olarak devam etmekte geçerli bir şeydi

"Tartışma da konuşarak yapılıyor." dedim yüzümü buruşturarak. Lavinia ciddi ciddi yumruklu falan kavgayı düşünmemişti değil mi? Ben daha aslını soramadan kız konuyu değiştirdi. Verdiği kolyenin iki sene önce ailesinin ona verdiği kolye olduğunu söylediğinde şaşkın şaşkın baktım yüzüne. Elimdeki bardağı yatağın yanına yere bıraktıktan sonra sol elimi cebime sokup kolyeyi çıkarttım. Ne demek ailesinin ona verdiği hediye? Bunu bana vermesi biraz fazla değil mi o zaman? "Şey..." tam bunu dile getirecektim ki Lavinia konuşmasına devam edip bana izin vermedi. Ona geri vermemi istemediğini söyledi. Kalp şeklindeki kolyeyi parmaklarımda gezdirdikten sonra "P-peki." dedim. "Sanırım teşekkür etmem gerekiyor. Bu kadar önemli bir şeyi bana verdiğin için. Neden yaptın ki?"

Ben böyle kolyeyi inceledim boş boş bir süre. Sonra kafamı kaldırıp Lavinia'ya baktım. Gene gözlerinden yaşlar gelmişti. Ailesini düşününce çok üzülmüş olmalıydı. Gözlerimi kaçırdım ondan ve başka yerlere bakmaya çalıştım. Bu gün Lavinia'nın 2. ağlayışı. Onun üzüldüğünü görmekten nefret ediyorum. Ancak kesinlikle gidip onu sakinleştirecek değilim. Çünkü biliyorum ne olacağını. Gideceğim ağlamamasını söyleyeceğim. Yanına oturacağım. Sarılacak bana. Sonra devamı gelecek. Daha önce olmamış şey değil.

"Başka şey düşünmeye çalış." dedim soğuk bir şekilde. Bu kolyeyi tabi ki takamazdım çünkü kız takısıydı. Ancak yanımda taşıyabilirdim tabiki. Keşke Lavinia bunu bana vermeseydi diye düşünmeden edememiştim. Üstünde yazan şey Lavinia içindi. Benim için değil. Üstelik belki de ailesi şu an aklımdan geçenleri biliyorlardır. Lavinia'yı üzdüğümü de biliyorlar ve benden nefret ediyorlardır. Bu kolyeyi verdiği için de kızlarına kızacaklardır. Gene de kız zaten mutsuzken hediyesini geri çevirmeyeceğim. "Mutlu anılarını mesela. Patronus yaparmış gibi mutsuzluğunu da uzaklaştırabilirsin. "

 

"Başka şey düşünmeye çalış.Mutlu anılarını mesela. Patronus yaparmış gibi mutsuzluğunu da uzaklaştırabilirsin. " Genç adamın hayatındaki yeri o kadar önemliydi ki soğuk davranmasının bir nedeni olduğunu biliyordu. Ne de olsa ikisi de birbirlerine söz vermişlerdi yakınlaşma olmayacağı konusunda. Sözlerini de tutacaklardı elbette. Ancak bu nereye kadar sürer bilmiyordu. Yine de hayatının en güzel günlerini yaşıyordu. Bu hayatın inişleri çıkışları olsa bile denemeye devam etmeliydi. Konuşmak yerine bir süre karşısındaki büyücüye baktı boş gözlerle. Eğer konuşursa biliyordu ki şuan gözlerinden akmakta olan yaşlar daha da çoğalacak ve canı akacaktı. Elini kalbine götürdüğünde gereğinden fazla attığını farketmesi bir olmuştu. Ah şu panik atak durumları. Her şeyi mahvediyordu ona göre.

Kısa süre sonra yatağa yatıp yorganı kafasına çektiğinde bir süre düşündü. Ne yapmalıydı onu kaybetmemek için. Gerçekten okuldakilerin yanında iken sert mi davranmalıydı yoksa sadece arkadaşıymış gibi mi davranmalıydı? Her iki ihtimalde de ondan uzaklaşmış olmuyor muydu? duyguları kadar karışıktı ki beyni patlama noktasına bile gelmişti. Yorganı başından çekip ''İyi geceler marcell '' diyen lavinia tekrar yorganı çekti ve kendini uykuya teslim etmeye çalıştı. Eğer ona sevgilim ya da benzeri şeyler derse her şeyi mahvedeceğinin farkındaydı.