Auguste Marcel Barthélemy Kehanet | 28.02.21 3:51 | | Babam ne yapabilirdi ki? Bilmiyordum. Ben yapamayacağımı hissedince paniklemiştim. Nefret ediyordum bazı şeylerin kontrolümden çıkmasından. Valéria konuşmaya devam ettiğinde doğru bir noktaya parmak bastı. Gerçekten düzgün bir bilgim olmadığı için babam bana kızabilirdi. Gözlerimi ovuşturdum stresle. Val'ın beni iyi hissettirmek için söylediği özürlerine de "Bana acımana ihtiyacım yok." diye tersleyerek cevap verdim. Her ne kadar öyle düşünmediğini bilsem de, söyledikleri gururumu kıracak şeylerdi. Babamın bana haksızlık yapması umrumda değildi. Bu konu yüzünden küçük görülmek de en son istediğim şeydi. Sessiz bir şekilde durduk Val ile. Kaşlarımı çatmış, kapıya bakıyordum oturduğum yerden. Kız kardeşim bir süre sonra cahil cahil konuştu görülerim hakkında. Gözlerimi devirip baktım buna. Espri falan da yapıyor karı. "Kesinlik kazanmamış ne demek Val?" dedim. "Sana söylediğimden sonra hiç mi görücülük hakkında araştırmadın?" Kolumu oturduğum sandalyenin arkasına koyup kardeşime döndüm sadece üst vücudum ile. Ardından anlatmaya başladım. "Gördüklerim zaten hiçbir zaman kesin değil. Sonsuz olasılık var gelecek ile ilgili. Ben sadece bir tanesini görüyorum. Bu yeteneğim şu zamana kadar bana hep en kötü sonu gösterdi. Bu görüler bazen simgeler ile oluyor, bazen o anı dışarıdan izliyorum, bazen de direkt yaşayan kişi oluyorum. Anladın mı? Okuduğuma göre bazen görücüler kehanette de bulunuyorlarmış. Ben öyle bir durum yaşamadım." Yüzümü buruşturdum. "En azından umarm kehanette bulunmamışımdır.""Neyse!" dedim. "Tamam. Fazla bir şey hatırlamıyorum ama hatırladığım simgeleri araştıracağım. Sadece kötü bir şey olmamasını umarak duramam." Arkamı dönüp masanın üstüne attığım kitabı kaldırdım ve altından görülerimi not aldığım defteri çekip açtım. Profesör Bouchard'ın verdiği kitaplar da masamın üstünde dağınık bir şekilde duruyorlardı. Kitapları sıkıntı ile çevirmeye başladım. Bu sırada da odamdan çıkmak için hareketlenen kardeşime "Teşekkürler." dedim bakmadan. "Dinlediğin için." Kız kardeşim odamdan çıkarken de simgeleri aramaya, bulduklarımı not almaya başladım. Val'a verdiğim değer ve önem onun önünde beni küçük düşüreceği için pek dile getirmiyordum. Ancak şu an onunla konuşmak gerçekten iyi gelmişti. Her şeyi içine atınca patlayacak gibi oluyorsun. Günlük tutmaktan da sıkıldım. Val hayatım boyunca benim yanımda oldu ancak ikimizin de birbirine her şeyi anlatmaya başlamamız için 15 yaşına gelmemiz gerekti. Ona ne kadar değer verdiğimi ve onu sevdiğimi hala dile getirmiş değilim. Çünkü ondan da buna yönelik bir adım yok. Tek taraflı sevgi gösterisi de asla yapmam. Belki de... Asla dememeliyim. -SON- |
|