Kurtadam Irkı Alımları

           

Tekrar oraya geri dönmek istemiyorum. Küçük bir çocuk olan Henry'nin çığlıkları boşunaydı. Kaldığı yetim hane görevlileri onu geri götürecekti. "Her seferinde kaçmayı nasıl başarıyordun" diye sordu biri. Aslında bir soru değildi bu, cevabı asla olmayacaktı. Görevli kadının siteminden biriydi sadece. Evet kaçıyordu. Her seferinde bir fırsat bulup o korkunç yetim haneden kaçıyordu ve buna devam edecekti. Neredeyse daha bir ay geçmeden tekrar tekrar kaçıyordu o hapishane gibi duvarları olan korkunç yerden. Yetim hane görevleri küçük çocuğu ite kaka arabanın içine bindirmişler ve tekrardan yetim haneye geri dönmüşlerdi.

Daha on yedi yaşında olan Henry şimdi ise parmaklıklı bir pencerenin kenarına kedi gibi tünemiş biraz ilerilerin de olan sanki sonsuzluğa uzanır gibi görünen karanlık ormanı izliyordu. Aslında bedeni oradaydı. Tünediği yerde ama ruhu bam başka alemlerde geziyordu. Daha bundan üç sene önce gelmişti bu yetim haneye. Soğuk, yağmurlu bir kış günüydü. O geceyi hatırlamak istemiyordu Henry. Özgürlüğünün elinden alındığı geceyi. Annesi bir balerindi. Bir trafik kazasında bir bacağını kaybetmiş ve hayata küsmüştü. Babası da modern dansçıydı. Henry de ailesi gibi çok seviyordu dans etmeyi, şarkı söylemeyi. Ama burada bu ücra yerde ikisi de yasaktı. Bir köle gibi yaşıyorlardı. Sahi ailesi ne için buraya vermişti onu. Bunu asla öğrenemeyecekti. Ailesi sayesinde sevdi dansı ve müziği Henry. Bir yaşam şekli olmuştu onun için ama o trafik kazasından sonra. Unut demişti babası ona bir gün. Müziği, dansı unut. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmamıştı. Trafik kazasından üç ay sonrada buraya getirmişlerdi onu. Özgürlüğünün alındığı yere.

3 Ay sonra

Her akşam gibi yine o pencereye tünemişti Henry. Gözleri donuk bir şekilde yine o ormana bakıyordu. Bu gece özgürlüğünü geri almaya karar verdi. Kaçacaktı yine. Bu sefer daha uzun bir süre kalmıştı burada. Artık nefes alamıyor olmuştu. Dans etmeyi, şarkı söylemeyi unutmuştu belki. Ama bu gece özgürlüğüne kavuşup yasaklanan o hayatını geri alacaktı.

Dışarı çıkmak kolay olmamıştı. Üstelik bir sürü yetim hane görevlisi de peşine takılmıştı. Büyük, karanlık ormana dalmıştı bu sefer. Daha önce buraya kaçmayı hiç denememişti. Arkasına bakmadan koşuyordu Henry. İçinden koş diyordu, özgürlüğün için koş...

Saat iyice geç olmuştu. Üstelik yağmurda başlamıştı. Henrynin sırıl sıklam olmuştu. Yemek hane müdürü onu böyle görse bir ay ceza verirdi. Sadece cezamı daha neler neler. Uzaklardan kurt ulumaları, kuş sesleri duyuluyordu. Henry bir ağacın dibinde durdu. Peşindekileri atlattığını düşündü. Bir kaç adım attığında kendini yorulmuş hissetti. Bacakları artık yürüyemiyordu. Küçük göğsü bir körük gibi iniyor ve kalkıyordu. Kurtların uluması, kuşların ötüşü onu korkutuyordu. Bir anda kulaklarını eliyle kapatıp, gözlerini sıkıca yumdu. Kendini annesinin ve babasının sıcak kollarında hayal etti. Ama işe yaramadı, onlar çok önceden onu terk edip gitmişlerdi.

Çalıların arasından bir hışırtı duydu sonra küçük cılız ışıklar ve bağrışlar duydu. Bunlar yetim hane görevlileriydi, onu arıyorlardı. "Bu sefer olmaz..." dedi Henry, soluk soluğa. Sesi çok az duyuluyordu. Bütün gücü tükenmek üzereyken yine koşmaya başladı. Arkasına defalarca bakıyor ve koşuyordu. En sonunda yere düştü. Vaz geçmedi sürünüyordu bu sefer. Özgürlüğünü geri alabilmek içindi bu savaş. Çalıların arasına daldı. Belki burada onu görmezler diye ama sandığı gibi olmadı. İri yarı bir adam onu görüp diğer görevlilere de haber vermişti. Henry birden çalıların arasından çıkıp tekrar koşmaya başladı. Küçük ayaklarındaki ayakkabılar, pantolonu ve hatta üstündeki tişörtü parçalanmıştı. Vücudunda ve özellikle yüzünde çok sayıda çizik vardı. Sağ kolunda ki bir çizik kanamaya başlamıştı ama o yılmadı. Koştu fakat içinde başka bir şey oluyordu. Yorgunluğun yada başka bir şeyin hissi değildi bu. Ölüyorum diye düşündü küçük Henry ama ölmüyordu. Koşarken her tarafı tüylerle kaplandı ve dört bacağı vardı artık. Dört bacak üstünde koşuyordu. Üstelik her yeri kar beyazı rengindeydi. Gök yüzüne baktığında tepsi gibi duran dolunay vardı. Kulakları artık eskisinden daha iyi duyuyordu. Korktu bu halinden. Nasıl bir yaratık olmuştu. Küçük bir su birikintisinde kendi gördü. Beyaz tüyler olan bir kurt olmuştu. Yağan yağmur o güzelim tüylerini ıslatıyordu. Evet daha küçüktü. Bir kurt olarak ta pek kuvvetli gözükmüyordu. Arkasından tıkırtılar duydu. Geri geri bir ağacın altına sindi. Bunlar onu arayan görevlilerdi. Onları görünce hırlamaya başladı. Bir anda uludu. Küçük bir kurt olabilirdi ama güçlü bir sesi vardı. Görevliler yakında bir kurt sürüsü olduğunu zannedip geri döndüler. Artık özgürdü Henry. O parmaklıkların arasına dönmeyecekti fakat sonsuza kadarda böyle bir görüntüde kalmak istemiyordu. İleride küçük bir mağara buldu ve oraya sığındı.