Noel Partisi (Site Kurgusu)

Henry kasvetli bir gecenin derin sessizliğinde huzurun sonsuzluğunu hissetmeye çalıştığı bir gece okulun tozlu koridorlarında süzülüyordu. Gecenin örtüsü altında zamanın neresinde ve nasılında olan soruların peşini bırakmadığı sıradan bir anın aydınlanmasında huzuru bozulmaya başlamıştı. Büyük salona doğru kahvaltı telaşı ile koşuşturmaya başlayan öğrencilerin saygısız ve arsız davranışları üstünde yüzündeki donuk ifade kızgınlaşmıştı. "Biraz saygı! Hey sen, giotin vardı eskiden biliyor musun ne işe yarıyor?" sözlerindeki kızgınlığın ortama karışmasının ardından hiçbir karşılık bulamayan Henry büyük bir hızla öğrencilerin içinden geçerek hiç olmazsa bir sarsılma hissi ile yaşatarak saygısız davrananlarını cezanlandırıyordu. Tepkisizlik, işi düşmeyen hiçbir kimsenin ona tepki vermediğini bilmek onu içen içe incitsede yaşamındaki onur ve kişiliğinde zamanla oluşan kibir onu dahada çekilmez yapıyordu. Tüm günün sıradanlığında boş bir gün geçiren Henry, geceye doğru yaklaşan zamanın akışında noel partisine hazırlanıyordu. Üzerinde ölümün getirdiği kıyafetlerin sıkışmışlığıyla elinden gelen tüm çabayla flu görünümünü düzeltiyordu.

Hogwarts'ın üçüncü katındaki süpürge dolabında hazırlığını tamamladığında her ne kadar davet edilmesede yalnızlığının gölgesini peşinde sürükleyerek büyük salonun önünde kendisini bulmuştu. Oraya vardığında bazı şeylerin olağan akışın dışında sıradışı olduğunu anladığında elini çenesine götürdü ve kocaman bir kahkaha attı. Kendisine doğru yönelen gözlere bakınca "Sanırım davetiyeniz yok gençler! Sizinle burada mugglelar gibi ekmek kuyruğunda hissetmek orta çağdan beri özlediğim bir şey!" diyerek kibirli bir konuşma yaptı. Ardından profesör Paris'i görerek yanına doğru süzüldü ve aniden profesörün yanında belirerek "Sevgili Paris, sanırım benim kadar yakışıklı bir kavalyeniz yok!" diyerek yüzündeki ifadesizliği bozmadı ve kapının içine doğru süzüldü. Ardından çeriye girmek için basit büyüler deneyen çaresiz sihirbazların ardından kendiside kapıya doğru yönelinde aniden kendisini geriye dönmüş halde buldu. Daha önce başına gelmeyen bir şeydi bu. Tüm şaşkınlığının içinde gözlerden uzak bir köşeye çekilerek orada bulunanlarla çaresizce beklemeye koyuldu.

Noel partisinin başlamasına bir saatten az bir zaman kala odasında hazırlanırken, bu dönem içerisinde yaşadıklarını bir süre için zihninden geçirdi Jollyn. Yoğun bir dönem geçirmişlerdi ve yaşadıkları, çoğu zaman bitmeyecek hissi verse de, geriye dönüp bakıldığında aslında o kadar da çarpıcı bir dönem geçirmediğini fark etti. Her ne kadar duyguları, özellikle de aklına Azrael geldiğinde, karmaşık bir hal alsa da, o kadar yaşanmışlıkların üzerine, şuan noel partisine hazırlanması iyiye işaretti. Her güzel şey er ya da geç son bulurken, kötü yaşanmışlıklar da öyle ya da böyle bitiyor, yerini daha başka deneyimlere bırakıyordu. Önemli olan bunlardan ders alabilmekti, ama ne yazık ki kötü yaşanmışlıkların içerisindeki rahatsız edici ruh hali, olaylardan ders çıkartabilmemiz için bir süre zamanın geçmesine olanak sağlıyordu. Kış, görünenden de erken gelmişti bu dönem. Noel partisinin yapılacağını öğrendiğinde, ilk olarak bu durumu Azrael'e nasıl açacağını düşünmüştü. Araları, dersler de geçirdikleri açısından iyi görünüyordu, ama Azrael'in ne zaman, bir olay karşısında nasıl tepki vereceğini kestirmekte zorlansa da, ilişki durumu, her ne kadar henüz arkadaşlık seviyesinin bir tık üzerinde gerçekleştiğini var sayarsak, belki de bu sadece Jollyn içindi kim bilir, her şey yolundaydı. Jollyn için, Azrael'in odasına girip çıkmak ve onunla, okuldaki çoğu kişinin aksine, arkadaş neticesinde konuşabilmek dahi her şeyin iyi olduğunu gösteriyordu. Birkaç gün önce, noel partisi için odasına gittiğinde de, başka günlerin aksine, rahat bir tavır sergilemişti, ama her zaman olduğu gibi, partilerden pek hoşlanmayan Bay Azrael, Jollyn'in tüm sevecenliğine ve ısrarlarına rağmen net, olumlu bir cevap vermeyip, düşüneceğini söylemişti. Ve Jollyn, her zaman olduğu, yine hayal kırıklığı içerisinde odadan ayrılmıştı, ama bu hayal kırıklığını, artık eskisi gibi yoğun yaşanmıyordu, çünkü yaşadıklarının üzerine karşısındaki adamın bazı konularda nasıl tepki vereceğini öğrenmeye başlamıştı. İlk zamanlardaki hayal kırıklığı on üzerinden dokuz ise, şuan ki yaşadığı hayal kırıklığı on üzerinden dördü zorlardı, ama bir de şu gerçek vardı; Azrael'in, diğer günlerin aksine net, hayır cevabı yerine düşüneceğini belirtmesi bile gelişmenin olduğunu gösteriyordu.

Bu düşünceler içerisinde suratına yayılan gülümsemeyi bastırmadan hazırlıklarını tamamladı sarışın cadı. Ruhunda bir yerlerde, bu akşam onunda geleceğini söylüyordu. Kendine son kez aynada bakarak düşüncelerini dizginledi ve geç kalmamak için büyük salona doğru adımladı. Merdivenlerden inerken büyük salonun kapısının önünde insanların yavaşça toplandığını gördü. Şaşırmıştı. Neden ahşap kapı kapalıydı? Daha önce o kapının kapalı olduğu dahi hatırlamıyordu. Çok fazla insan yoktu, ama kapı biraz daha kapalı kalmaya devam ederse yoğunluk artacaktı. Merdivenlerden daha hızlı inerek kapalı kapıya daha fazla yaklaştı. O sırada kapının üzerinde asılı duran kâğıtta yazılanları okuduğunda olanları idrak edebildi. Kafasını kaldırıp sesin geldiği yöne baktığında Hogwarts Hayaleti Sör Tudor, yine kendi düşünceleri içerisinde, yüzündeki sert mizaçla ölü olmasına rağmen etrafa emirler yağdırıyordu. Onun sözlerine gülmeden edemedi. O sırada Aaliyah'ın sesini duyarken kafasını yanındaki genç bayana çevirdi. Her zamanki gibi bu akşam da çok güzel görünüyordu. ''Kimse kaybolmadı,'' dedi yavaşça gülümserken. ''Kapılar, şu kağıtta yazılana göre 19:10'da açılacakmış. İçeride neler oluyor, açıkçası çok merak ediyorum,'' dedi sevecen bir tavırla. Aaliyah, Sör Tudor'a bir şeyler söylerken onun sözlerine güldü. Ardından Jollyn'de yaşlı hayalete bakarak. ''Sör Tudor, bence orada süzülüp duracağınıza içeriye girip neler olduğunu öğrenebilirsiniz. Belki, Noel aşkına, biz meraklı Hogwarts sakinlerine de bir iyiliğiniz dokunur, olmaz mı?'' diyerek gülümsedi, ama adamın sert yüz hatlarına ve kibirli suratına bakıldığında bu isteği karşılayacağını sanmıyordu. Yine de, belli olmazdı. Jollyn, bu isteğini içten bir ses tonuyla söylemişti. Sör Tudor'un okula kattığı garip mizacı seviyordu.

Sabahtan beri içinde tuhaf bir hüzün vardı. Eskiden böyle olmadığını hatırlıyordu. Dünyanın çeşitli yerlerinde Noel kutlamalarına katılmıştı, bazen Noel'i kutlamayan kültürlerin arasında kalmış günü geçiştirmişti. Ancak son yıllarda giderek daha zor olmaya başlamıştı. İtiraf etmek istemiyordu ama evini özlüyordu. Bu onlardan ayrı geçireceği kaçıncı Noel'di? 16? 17? Sayıyı bile karıştırmıştı. Bu yıl hepsinden daha zordu. Yeni evi kabul ettiği yer ona sürekli eskisini hatırlatıyordu. Bazı açılardan o kadar benzerdi ki! Ancak içi boştu. Onlarca öğrenci, profesör olsa da gözleri tanıdık sarı saçları aramaya başlamıştı. Muhtemelen tüm kuzenleri şuan büyük annesinin evinde toplanmıştı. Malikanenin Hogwarts'ı aratmayacak şekilde süslendiğinden emindi. Küçük altın sarısı kafalar etrafta koşuştururken, biraz daha büyümüş olanlar koridor köşelerinde fısır fısır dedikodu yapacak, anne babalarsa dolgun kahkahalarla salonu inletiyor olacaktı. Daha önce Noel zamanı bulunduğu ülkeden ailesine kartpostal gönderirdi. Şimdiyse günler önce Diagon'dan almış olduğu kartpostal masasının üzerinde duruyordu. Aklına gelen fikirle hızla sandığının içinden eski fotoğraf makinesini çıkardı. Birkaç denemeden sonra hala çalışır durumda olduğunu görüp rahatladı. Müzik açtı ve hazırlanmaya başladı. Altın işlemeli elbisesini giymeden önce saçlarını doğal rengine getirdi. Yalnızca bir gün için eskiye dönecekti. Sarı saçlarının bazı kısımlarından ince tutamlar alıp alıp ördü, örgüleri saçının tepesinden birleştirdi ve açıkta kalan dalgalı kısmın dalgalarını sabitledi. Boynuna aile yadigarı kolyelerinden birini taksa da vazgeçerek geri çıkardı. Zaten elbisesi saçlarıyla birlikte yeterince parlıyordu. Abartmaya gerek yoktu. Gözlerini öne çıkaracak hafif bir makyajdan sonra fotoğrafını çekti, çıkan resmin arkasına aklındakileri yazdıktan sonra Uisdean'e verdi. Noel'i ayrı geçireceği baykuşunu sevdikten sonra Fransa'nın tadını çıkarmasını söyledi. Evlerindeki ziyafetten genelde baykuşlardan ev cinlerine herkes yararlanırdı.

Yolu kısaydı ve salon muhtemelen ısıtılmış olacaktı. Ama yine de dayanamayıp pelerinini de üzerine aldı. Etek uçları yerlere sürünse de aldırmadan koşturarak kulübeden çıkıp Büyük Salona ilerledi. Geç kaldığından emindi ama gittiğinde henüz kapıların açılmamış olduğunu gördü. Tanıdığı öğrencilerle selamlaşıp hepsiyle ufak sohbetler etmeye çalıştı. Saat kapıdaki notta yazılana yaklaştıkça gürültü ve heyecanlı kıpırtılar artıyordu. Bazı öğrenciler partiyi koridorda başlatmış gibiydi. Gençlerin eğlenmek için geniş alanlara, süslü tavanlara ihtiyacı yoktu. Etraftakilerin neşesi biraz kendisine de bulaşmıştı. Artık kendini daha az hüzünlü hissediyordu. Akşam birileriyle dans edebilmeyi diledi. Dans etmeyeli çok uzun zaman olmuştu.

Kuzeyli büyücü, bordo takım elbisesini tamamlayan kıravatı boynuna bağlamayı bitirdikten sonra, küçük bir mücevher kutusunun içinden çıkardığı ‘S’ harfli kol düğmelerini iliştirirken hazırlandığı etkinlik için her ne kadar hevesli olmasa da, ‘Sveinsson’ soyadının asaletini taşıyabilmek adına özen gösteriyordu. Koyu renkli saçlarını özenle geriye tarayan büyücü tüm etkinlik boyunca eğlenebileceği yegâne anı yaşadığını düşünüyordu; ülkesinde geçirdiği şaşalı günler böyle özenli hazırlıklarla başlardı. Dağınık saçlarıyla, yeşil ve gümüşle donatılmış kara bir cübbenin içinde herkes kadar sıradan göründüğü bu okulda geçirdiği şu dakikalar, büyücünün güzel günleri yâd etmesi olarak değerlendirilebilirdi. Çakır mavisi gözleri bedenini saran takımın ihtişamını tartarken konsepte ne kadar uygun düştüğünü pek umursamıyor, bunun bir balodan ziyade farklı tarzlarda bir etkinlik olabileceği kaygısı yüreğine sızamıyordu. İşin açığı, kuzeyli büyücü Hogwarts dışında pek Noel kutlamasına katılmamıştı; Sveinsson Ailesi Yahudi bir aile olarak bilinirken, esasen tamamen inançsızlardı. Bu, muggle’larla ticari bağlarını güçlendirmek kullandıkları bir köprüden fazlası değildi. Agathon Sveinsson, dinin kitleler üzerindeki etkisini fark ettiğinde, bunun değerlendirilmesi gereken eşsiz bir fırsat olduğuna tüm aileyi ikna etmişti.

Söz konusu inançlar olduğunda genç büyücü, onların normlarla dolu olan bir dizi saçmalıktan öte olmadığını düşünüyordu. Tüm bu Noel zımbırtıları ve birbirini çok fazla andıran melodiler Björn için halkın eline vakit öldürebilmeleri amacıyla verilen meşgalelerden fazlası değildi. Bu hem onların dine olan inancını doyuruyor; hemde sürekli çalışarak harcadıkları ucuz yaşamlarını renklendiriyordu. Tüm hayatlarını gereksiz normların onlara koyduğu sınırlar içerisinde şekillendirip, ardından belirsizliklere dolu ikinci bir yaşamda ödüllendirileceklerine inanıyor olmaları ne acı! Oysa yaşam, şimdi ellerindeydi ve varlığından somut bir şekilde emin olmadıkları bir başka yaşam için onu feda ediyorlardı. Agathon Sveinsson gibileri için din bir kaynaktı; üzerinden para akışını sağlayabileceğiniz eşsiz bir kaynak. Bunun için mitler oluşturmak zorunda bile değildi üstelik; hazır inançları kendisiyle bağdaşlaştırabilmek yeterliydi. Björn Sveinsson içinse bunlar acizlerin tatmin ve kontrol edilebilmesi için uydurulmuş eğlencelerden fazlası değildi. Orada olmak için can atmıyordu; ışıltılı çam ağaçları ve renkli toplar umrunda değildi. Tek istediği Sveinsson soyadını bu etkinlikte temsil edebilmekti; bir de zavallı ciğerlerini zindanların iğrenç rutubet kokusundan birkaç saatliğine kurtarabilmek.

Merdivenlere kadar taşan kalabalık salonun kapısına yaklaştığında iyice sıklaşırken, ter kokuları arasında bayılmadan evvel neler olup bittiğini öğrenmeye çalışırken kapıya iliştirilen not çarpmıştı gözlerine. Koca bir okulu kapı ağzında bekletmekte hiçbir mahzur görmeyen okul yönetimi konuya ilişkin küçük bir not asmıştı. Büyücü, tahammülsüzlükle oflayarak dönüş yolunu tıkayan bedenleri eliyle ittirirken kalabalığın arasından fırlayan minicik, küçücük bir şeyin, kendisine seslendiğini duymuştu. “Neler oluyor burada?” Björn sesi tanımamıştı fakat tahammülsüzlüğünün baskısıyla “Kör müsün? Okusana!” diye bağırdı cadıya. Nihayet sesin sahibini fark ettiğinde, kırmızı elbisesinin altına giydiği topuklu ayakkabılarla bile minicik kalan hâlinin annesinin kıyafetlerini deneyen küçük kızlara benzediğini düşünmeden edememişti. “Ah, tabii bu boyla başarabilirsen.”