Noel Partisi (Site Kurgusu)

Dönemin yorgunluğu, kesinlikle Noel partisiyle atılabilirdi. Lizz, ortak salonda arkadaşları ile birlikte hazırlanırken, kışın en güzel tarafının Noel partileri olduğunu düşünüyordu. Aslında, bu zamana kadar pek parti kızı olduğu söylenemezdi, ama nedensiz yere, dönemin bitmesinden mi kaynaklı bilmiyordu, kendisini iyi hissediyordu. Kış mevsiminin verdiği sessiz hava ruhuna iyi geliyordu. Başka zaman olsa kitap okumak için partilere gitmek istemezdi, ama gün boyu suratında garip bir tebessüm ile geçirmişti. Yine de bir yanı, gecenin kötü bitmemesini umuyordu. Garip batıl inançlar taşımazdı, ama çoğu zaman olduğu gibi, ne zaman mutlu olsa ya da mutlu hissetse, gün sonunda mutlaka kötü bir sonuçla karşılaşıyordu ve bu durum da Lizz'in moralini epey bozuyordu. Neşesini bozmamak için aynada kendisine yeniden baktı. Güzel görünüyordu. Bir süre sonra etrafına baktığında gözleri dostu Nora'yı aradı. Partiye birlikte gideceklerini sanıyordu. Parmaklarıyla saçlarını düzeltirken arkadaşlarına baktı. Nora'nın nerede olduğunu sordu, ama kimsenin haberi yoktu. Belki de heyecandan benden önce aşağıya inmiştir, diye düşündü ve bunun fazla üzerinde durmayarak kıkırdadı. Parti de buluşabilirlerdi. Alexis'i de çok özlemişti. Dersler neticesiyle onunla vakit geçirememişti, ama bu parti hepsine çok iyi gelecekti. Aynanın karşısında bir kere kendi etrafında döndü ve Hufflepuff cübbesini üzerine geçirerek hazır olduğunu düşündüğünde arkadaşlarına söyleyerek odadan çıktı. Partinin başlamasına az bir süre kalmıştı. Neşe içerisinde merdivenlerden inerken tanıdığı arkadaşlarına selam vermeye başladı. Bu dönem okuldan ayrılmamıştı, zaten fazla ara olmadığı içinde sevdikleriyle birlikte olmak her zaman iyi geliyordu kumral cadıya. Ellerini cübbesinin ceplerine koyarken son merdivenleri indiğinde büyük salonun kapısının önünde oluşan kalabalığı fark etti. Kötü bir şey olmamış olmasını dilerken merdivenleri daha hızlı indi. Öğrenciler ve profesörler yavaş yavaş kapının önünde dikiliyorlar, neler olduğunu anlamaya çalışıyorlardı ki, yeni gelenler de onlardan öğrenebilsin. Okul hayaleti Sör Tudor da, her zamanki mizahıyla oradan oraya süzülüyor, insanlara sataşmaya devam ediyordu. Onun bu haline kıkırdarken kalabalığın arasından birisine neler olduğunu sorduğunda Profesör Jollyn'in, Profesör Aaliyah'a konuyla ilgili bir şeyler söylediğini duydu. Önemli bir şey olmadığını anladığında ister istemez derin bir nefes aldı, çünkü bu, parti kızı neşesinin bozulmasını istemiyordu. Bu akşamın, iyi geçmesini istiyordu. Bir süre etrafına baktığında Nora'yı aradı gözleri, burada da yoktu. İleride Alexis'i birkaç öğrencinin arasında gördü. Onu gördüğünde yüzündeki sırıtma daha fazla yayılırken vakit kaybetmeden kızın yanına gitti. ''Alexis!'' diye şakıdı kalabalığı umursamadan. Onu çok özlemişti. Kızın dikkatini çektiğinde ona sıkıcı sarıldı. Kendisini daha iyi hissediyordu. ''Nasılsın bebeğim?'' dedi sarılmasının ardından. ''Sanki aynı okulda değilmişiz gibi görüşemiyoruz, seni çok özledim,'' diye ekledi. ''Bu arada Nora'yı gördün mü? Burada olacağını sanıyordum, ama onu bulamıyorum,'' diye sordu daha sonra. Meraklanmak istemiyordu, ama kapıların açılmasına birkaç dakika kalmış olmalıydı. Aklına kötü bir şey getirmemeye çalıştı. Gözleriyle etrafı tararken, aynı zamanda dostu Alexis'deydi kulağı.

Oturduğu iki kişilik koltukta elindeki mektupta yazanları düşünüyordu Lilith. Steven'dan gelmişti. Tek kelime etmeden geçen iki ayın ardından Noel günü balosuna birlikte gitmek istediğini yazmıştı üstelik. Her zamanki gibi ne yazacağını kestirene kadar beklemekten yıpranmış kağıda tekrardan baktı. Steven her zaman kararsız olurdu mektup yazarken. Nasıl başlayacağını her defasında Lilith'e sorar, kızın söylediklerini yazardı. Tabi yazılan mektup Lilith'in kendisine olunca büyücü için işlerin daha zorlaştığı açıktı. En azından Lilith buna emindi. 2 ay boyunca verilen selamlardan baska iletişimleri olmamışken, ne olmuştu da baloya birlikte gitmeyi istemişti? Bu düşünce dönüyordu kafasında cadının. O gün Çatlak Kazan'da onu bırakıp gittiği için ve sonrasında suçlu Lilith'miş gibi davrandığı için pişmak olmuştu belli ki. Birde yanında gezdirdiği bir yaş küçük Hufflepuf vardı. Onun yanındayken oldukça eğlendiği ve rahat hissettiği aşikar olsa da sonunda asıl ihtiyacı olduğu kişinin Lilith olduğunu anladığı sonucuna varmıştı kafasında. Kafasındaki sonuç içerikli düşünceleri bir kenara atıp, verebileceği en iyi kararın baloda bizzat Steven'a sormak olduğunu anlaması uzun sürmedi. Her hangi olumla yada olumsuz bir cevap vermemeyi düşünse de kendisini baykuşunun gagasına mektup sıkıştırırken bulacaktı. Daha sonra buluşacakları güne kadar ikiside haberleşmemeyi seçtiler.

Babasının odasında bulunan boy aynasının karşısında kendisini incelerken, babasından hediye gelen siyah elbisesini ne kadar sevdiğini anımsadı. Alınanı iki doğum günü geçsede hala vücuduna göreydi. Bu zaman zarfında kıyafetlere yahut takılara ilgisi artmadığından böyle günler için giyeceği pek elbisesi yoktu zaten. Babasının ona özenle seçtiği bu elbise, annesinden gelen boyunun çok uzamamasını sağlayan genler sayesinde hala üzerine tam oturuyordu. Koreli genleri boy ve kilo anlamında sağlam genlere sahipti ve bunu çocuklarına mutlaka aktarıyorlardı. Hafif bir makyajla süslediği yüzü ve serbest bıraktığı düz saçlarıyla gitmeye tamamen hazır olduğuna kanaat getirdi. Balo için en ufak bir heyacanı yoktu ama Steven'ın geçen bu iki ay hakkında ki açıklamasını merak ediyordu. Beklediği gibi Slytherin binasının hemen kapısının önünde düşünceli şekilde yere bakarak öylece dikilen Steven'ı gördü. Onunla birlikte bekleyen birkaç kişi daha vardı. Onlar Steven'a oranla daha istekliydiler tabi. Kapıdan her çıkan kıza kafasını kaldırıp baktığını tahmin ediyordu. Sonunda ikisinin bakışları kesiştiğinde, Steven'ın kendisini baştan aşağıya süzdüğünü fark etti. Telaşlı bakışları yerini şaşırmış bir çift göze bırakmıştı o anda. Bir şeyler söylemesini bekledi birkaç dakika ama Steven öylece durup bakıyordu sadece. "Gitmiyor muyuz ? " diye sordu Lilith huysuzca. Şaşıracak bir durum göremiyordu. Bir şeyler mırıldandı genç adam ve birlikte salonun kapısına kadar konuşmadan yürüdüler. Yanında sinir bozucu şekilde dudaklarını kemiren kişiyi aldırış etmemeye çalışıyordu Lilith. Ama ilk olarak konuyu açan kendisi olmayacaktı. Bunun yerine hala kapalı olan ve önünde hatırı sayılır bir kalabalık biriken kapıya baktı. "İçeride bizleri bekleyen bir süpriz var gibi. Baksana kapılar hala kapalı." dedi. Süpriz degilde habersiz geçen iki ayın hesabını istiyordu Lilith.



 

Uzun zamanını almıştı cesaret toplayıp aklındakileri sevdiği kıza söylemek için. İki ay olmuştu onun bazen sinirle bazende mutlulukla parlayan gözlerine bakmayalı, kulağına en sevdiği şarkıdan bile güzel gelen sesini duymayalı. Yuvasından düşmüş bir serçe kuşu misali çaresiz hissediyordu son birkaç gündür. Yaralarını sarmak için sığındığı bir taşın altı yetmemişti ona. En sonunda kendisine itiraf edebilmişti ona karşı içinde aşktan başka duygularında filizlendiğini. Bağımlılık, çaresizlik, kimsesizlik, boşluk gibi duygularıda barındırıyordu. Belkide bütün bu duyguların toplamıydı insanların aşk dediği şey. Uzun uğraşlar sonucu kısaca belirttiği baloya gitme isteğinin geri çevrilmesinden çokta korkuyordu. Lilith anlaması kolay bir kızdı. Ama vereceği kararları anlamak her zaman güç olmuştu konu ikisi arasında bir şey ise. Steven, Lilith'in her şey hakkında ne düşünüp ne hissettiğini bilirdi tabi kendisi dışında her şey.

Kızdan gelen soğuk ama olumlu yanıtı hayatının ona verdiği ikinci şans olarak görüyordu. Olivia'nın duyguları umurunda değildi artık. Anlayışlı bir kızdı, Steven'ın düşüncesiydi bu tabi. Balo günü fön çekerek düzelttiği saçlarıyla aynı renkteki takımını giyindi. Lilith'in en sevdiği rengin siyah olduğunu biliyordu. Son kez üzerini kontrol edip erkenden kızın geleceği kapının önünde beklemeye başladı. Kendisiyle birlikte balo eşlerini bekleyen birkaç kişi daha vardı. Onların aksine düşünceli ve endişeli göründüğünün farkındaydı. Ama duygularını gizleme konusunda hiç iyi değildi Steven. Ellerini birleştirip daha bu sabah boyadığı ayakkabılarına odaklandı. Öncesinde kapıdan çıkan birkaç kızı o sanmıştı. Hatta bir an kızın gelmeyeceğini bile düşünse de kapıda kendi takımıyla uyumlu giyinmiş Lilith'i görünce tüm dikkatini ona vermişti. Ayakkabıları, saçları, makyajı hepsi özenliydi. Elbisesini babasının verdiğini bildiğinden giymesi normaldi ama karşısında tanıdığı Lilith yoktu. Kızın gözlerinde parlayan intikam ve merak karışımı duygular Steven'ın kalbini delip geçmişti o an. Değişmeyen tek şey güzelliğiydi. "Gitmiyor muyuz ?" bu soruyla kendine geldi Steven. Yaklaşık üç dakikadır bakakaldığını anladı. Tabi hemen utanan büyücü aceleyle "Hadi gidelim." dedi onun duyduğundan bile emin değildi. Onlarla birlikte koridorlarda yürüyen diğer çiftlerin eşliğinde ilginç şekilde hala kapalı duran kapının önüne geldiler. Genellikle böyle etkinliklerde kapılar açık olurdu. Böyle olduğunu bilen diğer öğrencilerde merakla bakınıyor ve konuşuyorlardı kendi aralarında. Bu sırada Steven bunu bırakıp kendisini Lilith'e en iyi açıklayacak kelimeleri düşünmeye başlamıştı. Yanında konuşan kızı bile duyamıyordu.

"Açılın, açılın!" diye bağırarak ilerleyeceğini hiç düşünmemişti. Odasının sahte huzurundan ayrılmak için harekete geçtiğinde sadece gözlerini görebileceği bir çift huzura kavuşmak için ruhu bedeninden daha aceleci tavırlar sergilemişti. Saat altı otuzu gösterdiğinde tüm endamı ile hazır olmasına rağmen, işgal ettiği makamın ağırlığı ruhunu yavaşlatmayı başarmıştı. Okuldaki son sözün sahibi konumunda olmasına bazen takılmasa da yüzlerce yıllık bir protokole saygı duyması gerektiğini biliyordu ve bu sorumluluk altında eğiliyordu. Odasının solgun zemininde üzerine geçirdiği son derece zarif ve bir muggle takımını andıran cübbesinin altında, bedeni de ruhuna uyarak kıpırdanmaya başlamıştı. Gözleri kapının yanındaki saate takıldığında saatin yediyi biraz geçtiğini görünce zamanın geldiğini düşünerek adımlarını büyük salona doğru ilerletti. Büyük salonun bulunduğu katın merdivenlerinden yavaşça indiğinde gördüğü kalabalığın ve her kafadan çıkan sesin yaşattığı kaos melodisi eşliğinde aynı kelimeyi tekrarlayarak öğrenciler arasından zorlukla geçti ve büyük salonun kapısına ulaşmayı başardı. Halbuki düşüncelerinde salona sonlarda girmek ve müdür olmanın verdiği sessizlik kıyafetini o varken öğrencilere giydirmemekti. Ama yine aynı şey olmuştu Darence için ve düşünceleri ile gerçeklik alt üst edilmişti...

"Tamam sakin olalım, Profesörün dediği gibi birkaç dakikamız kaldı. Ben de açıkçası merak ediyorum içeride neler olduğunu zira, neyse..." cümlesinin sonunu getirmeyerek bu geceyi hazırlamak için izin isteyen Profesör Freya'nın henüz kendisinin de bilmediği süprizi hakkında ipucu vermek istemedi. Olayın bilgisi malum olduğunda çevresine bakındı ve meslektaşlarının kendisini izlediğini gördü. Profesörleri kafası ile selamlayarak gözlerini biraz üstünde süzülen Sir Tudor'a kilitledi ve "Bay Tudor, bu gece her zamankinden biraz daha nazik olmanızı rica ediyorum. Zira eğlenmek sizin de hakkınız!" diyerek hafifçe tebessüm etti. Ardından, hediyesinin ulaştığından emin olduğu fakat tepkisinin ne olduğunu ve olacağını bilmediği hırçın kızdan uzak durmak gayreti ile Profesör Paris ile sohbet eder gibi kendi sessizliğinde zamanın süprizlerini beklemeye koyuldu.

Soluk bedenine yerleşen eserekli renklerde dolaşan mavi gözleri, yitirdiği parıltıyı odasını birebir yansıtan aynanın hiçbir köşesinde bulamıyordu. İçini kavuran ateşin öldürdüğü yaşam enerjisi genç bedenini terk ettiğinden beri çaresizliğin işgâline cadı, beynine bir tümör gibi yerleşen sevdasını oradan çıkarmanın bir yolunu bulamamış, dahası ona teslim olmaya başlamıştı. Bu çaresizlik iğrenç bir maddenin batağına çekilmek gibiydi; felakete sürüklenen ruhu onu arzulamaktan geri kalamıyordu. Sevgiyi bedeninde ağırlamak bu denli tutkulu ve vazgeçilmez iken büyüleyici yeşil gözlerin sahibi neden buna teslim olmuyordu? Belki de çoktan olmuştu fakat çevresindeki onlarca insan arasından seçtiği kişi değildi Anechka. Yahut tamamen habersiz olduğu bu hislere karşılık vermesi, çok küçük bir ihtimaldi.

Ona doğumunda bahşedilen eşsiz yetenek, yüzündeki solgunluğu yavaşça silip yerine sahte bir parıltı yerleştirirken, köknar asa kavisli hareketlerle cadının göz kapaklarına ince çizgiler çekiyor; hüznünü gizleyen sahte bir ifadenin yüzüne yerleşmesine yardımcı oluyordu. Canlılığını çok evvel yitirdiğini henüz kimseye fark ettirmeyi başarmamış olması belki de yeteneğinden ruhuna yansıyan bir kamufle olma becerisiydi. Fakat sevdasının kişiliğinin önüne düşerek onun tüm vasıflarını geri planda bırakmasını istemiyordu; gelmiş geçmiş en iyi biçim değiştirme profesörlerinden biri olan Verockha Meyerovich’ın kızına böyle bir imajı yakıştıramıyordu.

Boğumlarında parmağını gezdirdiği köknar asanın küçük hareketleri dolabın kapağının açılmasına vesile olmuş; aradan sıyrılan birkaç askı kendilerini genç cadıya sergileyerek akşam için seçim yapmasını beklemeye koyulmuştu. İddialı giyinmeyi pek beceremezdi cadı; oysa çoğu zaman giydiği bol ve gösterişsiz kıyafetler arasında gizlenen vücudu çok güzel hatlara sahipti. Bu gece bunu değiştirmek istiyordu; birden fazla desenin buluştuğu müthiş bir elbiseyi vücuduna geçirirken çok iddialı olmamış olmayı umuyordu.

Salonun önünü dolduran kalabalığın arasına vardığında birkaç gözün üzerine odaklanması cadının yanaklarını pembeleştirse de, birkaç öğrenciden aldığı tatlı iltifatlar iyi hissetmesine yardımcı olmuştu. Dönem boyunca onlarla sağlıklı bir şekilde iletişim kurabildiği için çok mutluydu; bir Hufflepuff kız grubuna doğru yaklaşırken onu selamlayan kızların yanında durarak neler olup bittiğini öğrendi. Kızların yanından ayrılırken az ileride profesörlerin toplandığı küçük bir gruba çevirmişti dümeni; lakin Bayan Qandisa’nın esprisi ve Bay Tudor’un huzursuzluğu grubu fazlasıyla meşgul ediyordu, bu yüzden Ann’in geldiğini fark etmemişlerdi. “Merhaba.” diye seslendi onlara.

Büyük salonun kapalı kapısının önü hızla öğrenciler ve profesörlerle doluyordu. Lizz, Alexis ile kapının önünde beklerken, yanlarına Ravenclaw öğrencisi dostu Heather geldiğinde dikkati dağıldı ve kızın sarılışına karşılık verdi. ''Hoşgeldin,'' dedi sırıtarak. Her zamanki gibi harika görünüyordu. Bu gibi etkinlikler, diğer binalardaki dostlarıyla daha iyi vakit geçirmesini sağlıyordu. Bu yüzden, okulda gerçekleştirilen etkinlikleri seviyordu Lizz. Dönemin bitmiş olması da her şeyi daha eğlenceli bir hale getiriyordu. Bir süre sonra kalabalık iyice çoğalmış, kapının oraya sıkışmışlardı. Nora hala görünürde yoktu ve Alexis'de onun nerede olduğunu bilmiyordu. Lizz yeniden endişelenmeye başladı. O sırada kalabalığın içerisinden Müdür Bey kapıya doğru geldi. O da kapının dışında olduğuna göre bu olanlarla hiçbir ilgisi yok gibi görünüyordu. Nasıl bir Noel partisi düzenleniyordu? Müdür Bey'in gelmesinden bir süre sonra içeriye girme vakitlerinin nihayet yaklaştığını anlamıştı kumral cadı. Heyecandan kalbi göğüs kafesinde çırpınıyordu. Buraya gelmeden önce bu kadar heyecanlanmamıştı. Bu kadar beklemenin sonucu ne olacaktı, gerçekten merak ediyordu. Yüzünde kocaman sırıtışla birlikte arkadaşlarına bakarken bir anda kendisini devasa salonda buldu. Ne olduğunu anlayamaya çalışırken, salonun ihtişamı gözlerini kamaştırıyordu. Salonu bir süre gözleriyle taradıktan sonra büyük salonla pek eş değer olmadığını kısa bir süre sonra fark etti. Ondan daha büyük ve daha ihtişamlıydı. Heyecan içerisinde sırıtırken yanındaki arkadaşı Alexis'e bir şey söylemek için döndüğünde karşısında Slytherin öğrencisi Lilith'i gördüğünde bir an duraksadı. Yüzündeki gülümseme hafiften solarken Alexis’in nereye gittiğini merak etti. Salona girmeden önce yanındaydı, bir anda nereye kaybolmuştu? Heather’da ortalarda yoktu. Onun yerine Cyra’nın yüzüyle karşılaştı. Dostları nereye gitmişti? Şaşkınlık içerisinde etrafına bakarken kendi değişikliğini fark ettiğinde gözleri yeniden şaşkınlıkla açıldı. Üzerindeki kıyafetler değişmişti. Ellerini saçlarına geçirdiğinde omuzlarına dökülen saçların da kendi saçları olmadığını fark etti. Cübbesinin rengi de değişmiş, yerini Gryffindor arması almıştı. İstemsizce elleri yüzüne giderken neler olduğunu anlayamıyordu. Bu da ne demekti şimdi? Etrafta birkaç ayna olduğunu fark etti. Kendisine bakmak için yelteneceği sırada salonun tam orasındaki alanda bir anda küçük bir Imp belirdi. Imp, suratında kocaman hınzır bir sırıtmayla bir süre beklerken konuşmaya başladı. Neler olduğunu anlattıktan kısa bir süre sonra şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi. Kendisinin kime büründüğünü bilmiyordu. Arkadaşlarına söylemek için yelteneceği sırada Imp'in dedikleri aklına geldi. Kimseye kim olduğumuzu söylemeyeceğiz, diye düşündü. Yüzünü buruşturdu. Arkadaşları neredeydi? Ah, parti hiç de tahmin ettiği gibi başlamamıştı. Ne yapacağını şaşırdı bir süre. Kime gideceğini ya da kime ne söyleyeceğini… Etrafına bakarken müzik sesinin hafifçe yükseldiğini fark etti. Şimdi, bir Gryffindor'lunun görünümündeydi, sadece bunu biliyordu. Peki, arkadaşları neredeydi? Etrafına bakındı yeniden. Herkesin birbirlerini anlamaya çalışır gibi bir hali vardı. İleride, birkaç kişinin yanında Nora'yı gördüğünde istemsizce sırıttı. Onu sabahtan beri arıyordu ve şimdi orada duruyordu. Bir anda onun bedeninin içinde başkasının olduğunu biliyordu, ama belki de arkadaşlarından birisi olabilirdi. Bunu anlamak için yanına gitmesi gerekiyordu. Kısa bir tereddüttün ardından hızla yanına koştu. Bir yerden başlaması gerekiyordu. Etrafında birkaç kişi vardı. ''Merlin Aşkına Nora, nerelerdesin böyle? Durmadan seni aradım,'' diyerek kıza sarıldı. Elleriyle kollarını sabitledi. Belki de şans eseri kız değişmemişti, kim bilir? Bu düşüncesine bir anda gülerken, ona sarılmaması gerekiyordu, o büyük bir ihtimal başkasıydı, ama belki de tahmin ettiği gibi arkadaşlarından birisi de olabilirdi. Bunu şimdi anlayacaktı. Bir de şu vardı, bu durum kesinlikle harika eğlencelere yol açacaktı. Hayatında bir daha unutamayacağı bir Noele adım atmıştı. Alexis ve Heather'ı merak ediyordu. Bu kalabalığın içerisinde onları nasıl bulacaktı? Acaba kendisini bulabilecekler miydi? En büyük sorun da, acaba kendisi kim olmuştu ve nasıl görünüyordu?