Büyücü/Cadı/Gezgin Alımları

Kumluk, ıssız deniz kıyılannda, hayvanlann, insanlann çiğnemediği kumlar arasında ak yahut sanmtırak ak renklerde seyreden, parlak, iri, kadeh biçimli çiçekler açan, adına da nedense alsemender denmiş bir bitkiydi, önündeki kitapta yazıldığına göre. Çiçeğinin çok güzel kokulu olduğunu, ama kopanlır kopanlmaz pörsüyüp dağıldığından bahsediyordu satırlar. Soğanının kurutulup belli birtakım başka yaprak kurulanyla birlikte dövülünce kaşıntılı hastalıklarda pek yararlı olduğu bilinse de, diğer kitaplarda yazmayan bir detayı daha vardı bu nadir kitabın bildirdiğine göre. Yetiştiği yerin özelliğinden, denizin tuzu ya da toprağının çiğnenmemişliğinden olacak, çiçeği taşıyan uzun sapın dibinde bitip yukan doğru kama gibi uzayan iki yaprağın ikisini de çiğneyenlerin hepsi çıldırmıştı. Üç yaprak çiğneyenlerin kaskatı kesilip öldüğü söylense de, bu bir safsatadan ibaret olmalıydı en nihayetinde. İki yaprağı yutarak çıldıranlar ise, ya içgüdülerine uyup bir yaprak daha çiğnemeye kalkışarak bu çılgınlıktan bir bakıma kurtuluyordu, ya da çıldırmış bir vaziyette hayatlarına devam etmeye çalışıyordu. Yine de bu durumda, çevrede bir çiçek daha bulabilmelilerdi, yoksa bu çılgınlık sürüp giderdi herhalde. Belki de bu çılgınlığı öyle tatlı buluyorlardı ki, onu artırmak için bir yaprak daha çiğnemeye kalkıyorlardı. Dördüncü yaprağa, besbelli, vakit kalmıyordu. Ama ikinci yaprağı çiğnemeye niye kalkışıyorlardı ki? Orasını ise okumuş olduğu kitap, neden sonra, bu bitkinin anlatıldığı yerin son satırında, sezdirmekle yetiniyordu; ki buna "bildirmek" demek, güçtü doğrusu... O çiçeğin tek yaprağını çiğneyenler, kitaba bakılırsa, yalan söyleyemiyorlardı artık.

Bunu okuduktan sonra uyku durak bilmemişti Mirina; deliler gibi karıştırmıştı başka birçok eski kitabı daha. Başka kitaplıkların yöneticileriyle mektuplaşıp durmuştu. Bildiklerinden öte, bu konuda işe yarar pek bir şey öğrenememişti. Yalnız bir tek kitapta, alsemender adı şöyle açıklanıyordu: "Eskiden, ateşten doğup ateşte yaşadığı için, al renkli semenderler varmış. Bunlar pek azrak, fakat sihirli varlıklarmış. Varlıklarına da mugglelar haliyle inanmazlarmış. Görenler de, ya sözlerine inanılmadığı, ya da gözlerine inanamadıklan için susmayı yeğlerlermiş. Gel zaman git zaman, varlıklarına inanılmaması karşısında, ya da, yalnız masallarda kalmalarından ötürü, büyük bir üzüntüye kapılan bu semenderler, en yaşlılarının buyruğuna uyarak gidip bu çiçeklerden birer yaprak yemişler; hepsinin rengi değişmiş, bildik, görülegelen semenderlere dönmüşler. Bunu bilen bilgeler de, bu bitkiye en güzel ad diye, alsemender adını yakıştırmışlar. O gün bu gündür, bu bitki hep böyle bilinir..." Bu bilgiyi veren kitap XI. yüzyıldan kalmaymış. Garip bitkileri kısaca tanıtmaktan öte bir bilgi de vermiyormuş. Bu kitabın bulunduğu kitaplığın yöneticisi, bütün bunları yazdıktan sonra, pek nazikçe soruyordu mektubunda: "Bunu niye merak ettiğinizi öğrenebilir miyim?" Bu yöneticiye yazdığı teşekkür mektubunda Mirina, bu merakı konusunda sudan bir şeyler söylemekle yetinebilmek için ne sıkıntılar çekmişti... Buna masal deyip çıkmak kolaydı ya, olgu olarak kafasını karıştıracak bir iş karşısında kalmıştı orta yaşlı cadı: O bitkinin tek yaprağını yiyen alsemenderler, yani al semenderler, doğal yapılarının gerçekliğini, bir bakıma doğruluğunu, üzerlerinden atmış, insanların doğru bildiğine uymuşlardı. Doğruluk, insanlann gözünde başlıyordu bu masala göre. Ya o tek yaprağı yiyen insanların doğrudan başka bir şey söyleyemez duruma gelmesi? O doğru da, insanlarca kurulan öykülerin doğrusu mu oluyordu?

Kafasında soru işaretleriyle, anlamlandıramadığı kavramlarla boğuşur vaziyette önündeki nadir kitabı ve beraberinde seçtiği, serasını yeniden düzenlemeye yetecek birkaç kitabı da beraberinde heybesine doldurdu. Ardından, ağır adımlarla kütüphanenin çıkışına yöneldi.