Açılış - Büyücedünya Tarihi Müzesi

Girdiği oda tarihi bir gösterim salonuydu. Cam kabinlerin, büfelerin, fanusların ve dolapların içinde eski ve önemli -sayılabilecek- büyücülerin, eşyaları, kitapları, eski parşömenleri, en güçlü büyülerini oluştururken kullandıkları mürekkep hokkaları ve tüyleri... Her şeyleri sergileniyordu. Muggle dindanlar tarafından yağmalanmış mezar taşlarından kalanlardan başlayarak, zamanında çektirdikleri çürük dişlerine, giydikleri kıyafetlerle takılardan aldırmak zorunda kaldıkları, mumyalama sıvısı içinde kavanozlarda sergilenen iç organlarına kadar daha kişisel şeylerde vardı. Valentin temkinli adımlarını odanın içine doğru devam ettirdi, gözleri sergilerin üstünde dolaşırken sivri uçlu ayakkabılarının topukları yavaşlığına rağmen boş ve büyük salonda tok sesler çıkarıyorlardı. Adımları ahşap bir büfenin önünde durdu, üstüne kapatılmış camla gösterim masasına çevrilmişti büfe, eğimli kısmında içinde sergilenen şeyin ne olduğunu anlatan metal, yaldızlı bir plaka vardı. Camın arkasında ise uzun, eskiliğinden dolayı sararmış güzel bir kaval kemiği. Genç görünüşlü büyücünün sarı gözlerinin camın üstündeki yansımaları karanlıkta kalmış bir kedinin gözleri gibi parladılar. Dudakları yanaklarından misina geçirilip yukarı gerilmiş gibi sessiz kahkaha ile bükülmüşlerdi. Uzun tırnaklarından birini yaldızlı plakanın üstünde dolaştırdı. 'Afrika'da bulunmuş en eski büyücü kemiği.'
Dudaklarını geren aynı sessiz kahkaha yüzünden vücudu titrerken çenesinin altında dua eder gibi kavuşturdu ellerini Valentin. Gözlerini memnun bir şekilde yummuştu.

Bir kaç saniye aynı şekilde kaldıktan sonra ellerini avuçları cama bakacak şekilde havaya kaldırdı, parmaklarını piyanonun tuşlarında biribirlerinden bağımsızca kıpırdanıyorlarmış gibi oynattı. Uzunlukları yüzünden sırt üstü dönmüş beyaz bir örümceğin bacaklarına benziyordu parmakları. Tabii ki şimdi çalmayacaktı onu, o kadar pervasız yada salak değildi, fakat şimdi onu koruyan büyüleri ve mühürleri çözümleyebilirse sonrası için işi bir hayli kolaylaşacaktı. Tam parmaklarını durdurup dudaklarını sihirli sözcükleri söylemek için aralamıştı ki ani ve yüksek kapı sesi ile duraksadı. Elleri havada, sırtı ve boynu koruyucu camın içindeki kemiğe bakmak için bükülmüş, yüzündeki gülümseme kas katı kesilmiş halde dona kalmıştı. Duyduğu kadın sesiyle birlikte ellerini önünde kavuşturarak masumca arkasını döndü Valentin. "Oh, Merhaba." dedi yavaşça, sesinin normalden çok daha az ince olması durumunu ele veren tek şeydi ki, sesi normalde pek ince olmadığından onu tanımayan biri bunu anlayamazdı. Kadın oldukça tanıdıktı. Sesi tanıdık değildi, çünkü arkası dönükken zihninde hiç bir şey uyandırmamıştı, fakat gözü görüntüsünü bir yerden ısırıyordu. Üstünde çok durmadan omuz silker gibi iki omuzunu birden oynattı mahcup bir halde. "Ben tuvaleti arıyordum da." duraksayıp paniklemişçesine gözlerini büyüttü. "Tabii burayı tuvalet sandığımdan falan burada değilim, yanlış anlamayın müzeniz çok... Hoş." dedi nereyi kast ettiğini göstermek için kollarından biriyle içinde bulundukları salonu öylesine göstererek. "Ben kaybolduğumdan buradayım." diye ekledikten sonra masumca gülümsedi Valentin. Ellerini yine önünde kenetlemişti. Mahcup bir hareket gibi duruyordu fakat aslında cübbesinin altında yerinde duran asaya kolayca ulaşmak için ellerini cübbenin açılım kısmına yakın tutuyordu sadece.

Kaçak bir ihtiyarı bulmanın arzusu ile yanıp tutuştuğu günleri yaşıyordu Lucifer. Yılın başından beri, sadece güvendiği birkaç seherbaz ile birlikte yürüttüğü, Adras'ı ele geçirme operasyonları devam ediyordu. İşlediği suçları çoktan açığa çıkartmış olsa da, o adamın gözlerindeki korkuyu görmeden bitmiş saymıyordu bu davayı. Bu arzusuna kavuşmak üzere olduğunu hissediyordu, ülkeden ülkeye kaçtığını bildiği Adras'ı avucunun içine alması an meselesiydi sadece. Hem ailevi hemde tüm İngiltere'yi alakadar eden bu işle uğraşırken, karşısına çıkan müze açılışı davetiyesi ile pek ilgilenmemişti. Ama biricik sevgilisi Sınbira, kafa dağıtması ve rahatlaması açısından bu açılışa katılmalarının iyi olacağı hakkında söylenerek başını şişirmişti. Sonuç olarak, yanına bu baş şişirme merasimlerinde uzaktan kıs kıs gülen ve dalga geçen Leonardo ve Hugo'yu da almak şartıyla, katılmayı kabul etmişti. Bazen o iki yetişkin sıçanın -evet bir sıçan kadar sinsidirler- sağlam bir 'Crucio' lanetini hak ettiklerini düşünmeden edemezdi. Müze açılışının onlara 'Crucio' tadında bir eziyet sağlayacağını biliyordu.

Sınbira hemen yanı başında bilerek geciktiğini ima ederek söylenirken, Lucifer müzenin avlusuna çıkan merdivenleri çıkmakla meşguldü. Haksız sayılmazdı güzel cadı, kapıların çoktan açıldığını içeriden gelen uğultu halinde ki sohbete eşlik eden kahkahalar duyulabiliyordu. Ortamın veletlerle ve kendisini kültürlü ilan eden ama bir halttan anlamayan yetişkinlerle dolu olduğunu bildiğinden, yüzünü buruşturmadan edemedi. "İçerisi epey kalabalık görünüyor." dedi cadının söylenmelerini umursamadan, yeşil rengin hakim olduğu avluda duraksamaya karar verdi. Sınbira'nın da ilerlememesini sağlamak için, cadının boşta kalan elini tuttu ve hafif bedenini kendisine doğru çekti. Bir anlık boşluğa düşen Sınbira'yı fırsattan istifade, belinden yakalayıp, kollarıyla sarmak suretiyle, kendi biraz daha uzun ve yapılı bedenine sabitledi. Bu ani sarılma taktiği Lucifer'in Sınbira'yı, yada herhangi başka bir kadını, istediği şeye ikna etmeden önce uyguladığı bir silahtı. Cadının gözlerine doğrudan bakarken, Sınbira'nın karşısında duran yakışıklı surete hayran bakışlar attığını görebiliyodu. Birkaç saniyelik bakışmanın ardından "Bence evde baş başa geçireceğimiz bir akşam, benim kafamı daha güzel dağıtabilir." diye fısıldadı. Ama bu taktik Sınbira'nın üzerinde ters tepecekti, güzel cadı bu teklifi reddedecekti büyük bir ustalıkla. Sınbira, çok geçmeden gördüğü bir arkadaşına selam vermek üzere kollarından ayrılmıştı bile. "Leo ve Hugo'yu bekliyorum ben, sen kafana göre takıl. " diye seslendi uzaklaşan cadıya. Etrafına tanıdık bir yüz görmek için bakınırken "Umarım beni ekme cesareti göstermez o sıçanlar." diye fısıldadı bu sefer kendisine. Avluya serpiştirilmiş Roma esintilerine gözü takılmıştı. Vazgeçilmez müze dekoru olarak,  genellikle memleketinin tarihinin seçilmesi ayrı bir gurur vericiydi tabi. Bu sırada beklediği tanıdık suretleri iki avlunun iki ayrı noktasında görecekti. İkisininde burada olmaktan pek memnun olmadığı vücut dillerine yansıyordu, yüzüne yaydığı sinsi gülümseme eşliğinde arkadaşlarının yanına gitmek üzere hareketlendi. "Geceniz güzel geçiyordur umarım beyler." diyerek selamladı onları ve onun yüzünden buraya geldiklerine dair yakınmalarını dinlemeye başladı.

"Memleketimi özlemişim, iyi ki gelmişim buraya." derken yalancı bir kahkaha attı, "Sınbira bizi içeri sürüklemek için geliyor." derken, uzaktan yüzündeki mutlu bir ifadesi ve üzerindeki takımıyla müthiş görünen sevgilisine bakıyordu. Onlar da aralarında selamlaştıktan sonra içeriye girmek için hareketlendiler. Aralarında ki şakalaşmalar ve konuşmalar devam ediyordu yürürlerken. Ama o sırada duyulan bir patlama, dördünün dikkatini daha içeri adım atmadıkları müzeye çekecekti. Lucifer, bu patlamanın pek hayırlı bir patlama olmadığını hissettiğinden, Sınbira'nın elini sıkıca yapışmıştı. Aynı hissi Hugo ve Leo'da paylaşıyor olacaktı ki, elleri direkt asalarına gitmişti bile. Sonra duyulan birkaç patlama daha olmuştu, büyücü ve cadıların kahkahaları da yerini acı dolu bağırışmalara bırakmıştı çok geçmeden. Lucifer meslek icabı hep tetikte gezse de bu sefer biraz hazırlıksız yakalanmıştı. "İçeride bir şeyler oluyor." duraksadı ve yüzünü Sınbira'ya döndü, olayın ortasına atılmaya hazır görünüyordu cadı. "Sınbira sen dışarıda bekle." cadı itiraz edecek gibiydi tabi "Bu bir emirdir." demeyi ihmal etmedi. Korumacı tavrı, üzerinden dört ay geçse de, o çiftlikteki olaydan beri aynıydı.  Cadıyı arkasında bıraktıktan sonra hızlıca içeri girdi üç arkadaş, "Leonardo ve Hugo siz çocukların güvenlice müzeden çıkmasıyla ilgilenin, ben bu karmaşaya neden olanlarla ilgileneceğim." konuşurken çoktan asası elinde, koşar adımlarla müzeyi turlamaya başlamıştı bile. Tek başına kalmışken, ortalığa alevler saçan ve tüm gücüyle bağırınan olmak üzere iki tane dengesizin bu olaylara sebep olduğunu görebiliyordu. Olay ilk başladığında müzede olsaydı daha şanslı olacağını düşündü, şimdi çoktan etraf alevlere bürünmüştü bile. Lucifer asasıyla alevleri etkisiz hale getirmek için çabalasa da, kıyafetleri tutuşan ve oradan oraya koşturanlar yüzünden, bu pek mümkün görünmüyordu.

“BELLATORES NE OLURSA OLSUN SCUTANIN GÜÇLENMESİNE İZİN VERMEYECEK! BUGÜN BURADA HUDSON’IN PORTRESİ ÖNÜNDE DİKİLEN HERKES HAİNDİR, KATİLDİR!”

“SCUTA DÜŞECEK! TÜM ÖRGÜT ÜYELERİ DE ONUNLA BERABER DÜŞECEK. BU DAHA BAŞLANGIÇ! GÖRECEKSİNİZ!”

Lucifer, Bellatores lehine atılan bu nidaları duyduğunda, olayın içinde örgütün parmağının olduğunu anlaması uzun sürmeyecekti. Ama bir şeyler yanlıştı, bahsettikleri örgüt ne zamandan beri insanlara zarar vererek amaçlarını anlatmak isteyecek kadar değişmişti ki. Lucifer örgütten çıkalı epey vakit olmuştu aslında. Sağlıklı bir değerlendirme yapamayacak kadar hazırlıksız yakalanmıştı bu olaya. Bakanlığın, belki de bizzat kendisinin, başının belaya gireceğini seziyor gibiydi. Yerde alev almış kaftanını söndürmek için tepinen Hint asıllı daire başkanını görünce, önceliğin buradakileri kurtarmak olduğuna karar verip, "Önce şu insanları kurtarmalıyız." dedi. Ama etrafı alevlere salan cadının sessizce uzaklaştığını fark edecekti. Asasını doğrulttuğu sırada önüne geçen birkaç büyücü yüzünden, kadını görüş açısından kaybetmişti. "Kahretsin!" diye söylenirken kadının ortadan kaybolmasının ardından gelen patlamalar, bunun önceden planlanmış bir eylem olduğunun göstergesiydi.



 

Kar taneleri, arkadan sıkı sıkıya bağladığı, saçlarının üzerine düşüp yavaşça kaybolurken, etrafına sabırsız bakışlar atmakla meşguldü Lilith. Bakanlığın önünde, müzenin açılışına birlikte gideceklerine dair mektuplaştığı, Logan'ı bekliyordu. Seherbazlık bürosundaki ayak işleriyle ilgilenmişti bugün sadece, dışarıda bir görev bulabilmek için çaba sarf etmediği günlerden biriydi. İşten, yani şuan ki staj yaptığı yerden, bir an önce ayrılıp Logan ile buluşmak için can atmıştı. "Kendisi daire başkanı, tabi ki gecikecek." babasının ne kadar meşgul bir adam olduğunu bildiğinden, Logan'ın da yetişmeyen işler laneti olduğunu düşünüyordu. "İşi başından aşkındır." konuşurken sadece kendisinin duyabileceği bir ton kullanmıştı. Sanki zihninden geçen 'Seni ekti' yada 'Seni unuttu.' düşüncelerini savuşturmak için kullandığı bir ikna yöntemi gibiydi.

Sonunda beklediği kişiyi, aceleci adımlarla bakanlıktan çıkarken görünce rahatlayacaktı. "Selam, çok beklemedim merak etme." çok hevesli görünmemeye çalışsa da, ilk selamlamasını yaparken verdiği bu bilginin ne kadar yersiz olduğunu daha sonra anlayacaktı. Logan'da şaşırmış olacaktı ki, attığı soğuk bakışlarla, cadının neden bu bilgiyi verdiğini anlamaya çalışıyor gibiydi zaten. Lilith büyücünün soğuk bir kişiliği olduğunu Noel gecesinde fark etmişti ama yine de kendisine kızmadan edemedi. Dudaklarını sinirle sıkıp ,yaşadığı rezilliğe kızarak büyücünün selamlamasını dinledi. "Görüşmeyeli nasılsın peki ? İşlerin yoğun olmalı, babamdan duyuyorum bazı haberleri. Şişelerin incelemesi senin görevinmiş." normal bir büyücü yada cadının bilemeyeceği bir bilgiydi bu, Logan'ın çalıştığı bölüm tamamen gizlilikle yürütürdü işlerini. Ama Baş Seherbaz'ın kızı olmanın getirdiği ayrıcalıklardan çekinmeden faydalanmayı da bilirdi Lilith. Gerçi Logan'dan gelen hafif tersleyici cevaptan anlayacağı üzere, ayrıcalıklı olmanın her zaman faydası olmuyordu. Büyücü, işi hakkında epey tutkulu ve prensipliydi.

Müzenin yakınlarına gelene kadar pek konuşmadılar, ikisi de soğuk karakterli bir yapıya sahip olduklarından sohbeti başlatmaya niyetleri yok gibiydi. Lilith az önce aldığı cevaptan sonra, işiyle başka bir soru sormama konusunda kendisini şartlamıştı. Ailesi hakkında da öğrenmek için can attığı bir şey yoktu doğrusu, Steven dururken ona sormazdı zaten. Biraz sıkılmaya başladığını itiraf etmesi zor değildi Lilith için, müzenin avlusuna çıkan merdivenleri görünce biraz daha iyi hissetmişti. En azından bir şeyler görüp öğrenebilirdi. Sonunda büyücüden gelen stajyerlik hayatının nasıl gittiğiyle alakalı basit soru, çıktığı sekiz merdiveni sayan zihnini başka şeye odaklamasına yetmişti. "Stajyerliğim kıdemlilerden iş dilenmekle geçiyor desem yalan olmaz herhalde." bakışlarını onun cevabını dinleyen Logan'a çevirdi ve büyücünün epeyce uzun boylu olduğunu fark etti, kafasını kaldırmak zorundaydı büyücünün yüzünü tam olarak görebilmek için. "Bayan Harvelle'den daha çok işe yarıyorumdur ama orası kesin. Babamın, yani Baş Seherbazın odasına dosya götürmekten başka şey yaptığı yok. Bir şeyler dönüyor aralarında ama benden saklıyorlar gibi sanki." konuşurken sesine yayılan nefrete engel olamadı. Duyduğu birkaç dedikodu yüzünden, iyice düşman kesilmişti o kadına karşı. Büroya geldiğinde bir anda bitirilen sohbetler yerini kısa fısıldaşmalara bıraktığında, çok geçmeden o kadın çıkıyordu babasının odasından. Hemde ağzı kulaklarında oluyordu her seferinde. "Her neyse." dedi avluyu incelerken "Güzel tasarlamışlar burayı. Kütüphane yada müze gibi yerleri seviyorum. Bilgi veren ve karşılık beklemeyen yerler." konuşurken çevreyi tarayan gözleri bir anlığına Logan'a kaydığında, büyücünün bir yere dikkat kesildiğini ve gözlerini kısarak öylece baktığını gördü. "Neye bakıyorsun ?" diye sorduğunda genç büyücünün ellerini omuzlarında hissetti birden. Onun baktığı yere bakmasını istemiyor gibiydi. Buradan ayrılmaları gerektiğini söyleyen birkaç cümle geveledi Logan ama Lilith bir şeylerin yanlış olduğunu sezmişti. Güçlü ellerinden kurtulmak için çabalarken "Logan, neyi saklamaya çalışıyorsun ?" diye sordu ve sonunda bedenini döndürebildi. Gözlerinin önündeki manzarayı görünce daha iyi anlamıştı büyücünün neden buradan ayrılmak istediğini. Tamda babası ve o kadın hakkında konuşurken, gözlerinin önündeki bu sarmaş dolaş manzara artık şüphelerinin ne kadar doğru olduğunu kanıtlıyordu. Babası ve o kadın sevgiliydiler işte. 'Onu senden daha çok seviyor.' cümlesi yankılandı zihninde, 'Sana artık değer vermiyor.'

Babası ve o kadını oracıkta bırakıp, Logan'ın onu müzeye sürüklemesiyle kendisini içeride bulmuştu. Ne düşüneceğini tam olarak bilemiyordu, sadece olumsuz cümleler zihninde dolaşıp duruyordu. kendisine geldiğinde, büyük bir portrenin önünde dakikalardır dikildiklerini fark etti. Kendisini toparlamalı ve daha sonra düşünmeliydi. "Özür dilerim. Müzeyi gezelim hadi." diyerek güçlü durmaya çalıştı. Tam büyücü bir şeyler söyleyecekti ki yanı başlarındaki portrede küçük bir delik oluşturan bir patlama oldu. Şaşkınlıkla açılan gözleriyle neler olduğunu anlamaya çalışırken, ikinci bir patlama ile portre yok olmuştu. Birileri saldırıyor gibiydi sanki. Logan'ın durumu daha çabuk kavrayan zihni ve bedeni çoktan asasıyla saldırıya hazır beklemeye başlamıştı bile. İşin kötüsü, Lilith yanına asasını almayı unutmuştu, iş yerinde de zorlanmıştı ama şimdi kendisini koruyamayacak oluşu daha fenaydı. "Asam yok." diyebildi büyücüye korkan gözlerle bakarken. Neler olduğuna dair bir açıklama da bekliyordu Logan'dan. Burnuna gelen yanık kokusu ile çevreye göz attığında birisinin etrafı alevlere verdiğini gördü. Ortalık çok karışmıştı bir anda, örgütlerle alakalı bir şeyler bağırırken hemde etrafa zarar veriyorlardı. "Bellatores örgütünün işi bu." dedi kendi kendine duyduklarına anlam yüklerken. İçindeki nefret birden yön değiştirmiş gibiydi. Babasından, Bellatores'in adaleti hakkında dinlediği şeylerin zıttıydı burada yaşananlar. Babası her zaman bir şeyleri saklamış olmalıydı ondan.  

 

Aynada kendine baktığında dört ay önce yaşadığı kazanın izlerini taşıyan bedenini gördü. Biçimli bedenin de açılan yara çoktan iyileşmişti ama izi kalmıştı. Hoşçakal bikini diye söylendi içinden, yazın tatile çıktığında vücudunun o kısmını kapatması gerekecekti. En azından yaşıyordu küçük bir sıyrık ile atlatmıştı gerçi sıyrık demek biraz hafif kaçardı ama yine de mesleği gereği böyle tehlikelerle çok fazla göz göze gelmişti. Daha sonra da şu şişe olayları vardı. İçleri o yaşlı adamın sırları ile dolu şişeler. O şişelerin içinde ne gibi gizlilikler olduğunu merak ediyordu. Belki de o şişeler incelerken orada olması gerekiyordu ve şişelerin dosyalarını incelemesi. Gerçi esrar dairesi o şişeleri saklayacaktı, incelemeleri için onları laboratuvara verirler miydi? Bunu biraz araştırıp üzerinde duracaktı ama üzerinde durması gereken başka konu da vardı. Arkadaşlarının durumu ile de ilgilenmeliydi, şişelere ara verdiği durumda arkadaşının kızı olduğunu söyleyen bir cadı ortaya çıkmıştı. Bide şu görücü kız vardı ona gelen, gördükleri gerçekten doğru çıkıyordu söylediklerine engel olamamıştı belki de bir daha böyle bir durum olursa ilk müdahale eden kendisi olacaktı.

Eline aldığı bir broşürde tarih müzesinin açılış olduğunu gördü. Tarih ve Sınbira en son gittiği tarih müzesini hatırladı, bir olay üzerinde çalışıyordu ve bir obje yüzünden lanetlenmişti. Eski bir tableti bu ve ona dokunduğunda lanet onu vurmuştu o da kendisini öldürmek istemişti aynı kurbanlar gibi ama yanında ki diğer seherbaz onun bu lanetini kırmıştı. Ölü birini kovalamıştılar o zaman. Eline aldığı broşür sayesinde bunu hatırlamıştı genç kadın. Elinde ki broşür ile baş seherbazın odasına gitmişti ve önüne broşürü bırakmıştı. Biraz kafasını dağıtması için kollarını sevgilisi olan adamın boynuna dolamış ve müzeye beraber gitmelerini istemişti. Aslında biraz fazla kaçırmıştı bu isteği ve sevgilisine biraz baskı yaparak kafasını şişirmişti ama yine de sonuç olarak gidiyorlardı. Sınbira üzerine çeki düzen verdikten sonra sevgilisi ile soluğu müzede almışlardı. Geciktikleri için söylenirken bir yandan da etrafı süzüyorlardı. İçeride ki konuşmalar hepsi bir birine karışmıştı ve uğultular kulak mırıltısı şeklinde etrafı dolduruyor, mermer duvarlarda yankılar şeklinde yayılıyordu. Kahkahalar ve koşturmalar buna eşlik ediyordu, okulların getirdiği çocuklar ikişerli sıra hallerinde müzeyi geziyor haylazlık yapanlar ve eserlere dokunmaya çalışanları ise müze görevlileri uyarıyordu. "Çok harika gözüküyorlar öyle değil mi, bak burada eserlerin tarihçesi ile ilgili broşürlerden de var senin için bir tane daha aldım sevgilim" dedi ve elindeki broşürü Lucifer'e uzatırken o da umursamaz şekilde etrafın çok kalabalık olduğunu söylüyordu. Yeşil renkli havluda yürürken yanında ki hareketlenme durmuş hemen ardından bileğinde bir el hissetmiş ve çok geçmeden büyücü kadını kendisine doğru çekmişti. O boşluktan dolayı hafif tökezleyen cadıyı sevgilisi belinden kavramış ve kollarını bedenine dolayıp kendine çekmişti. Sınbira bakışlarını sevdiği adamın yüzüne çevirmişti,  kısa süreli bu bakışmanın ardından büyücünün dudaklarından aslında güzel olan bir teklif dökülmüştü ama cadı bunu geri çevirecekti. "Aslında harika bir fikir sevgilim ama bunu akşama saklasak bence gecemiz daha da harika olabilir şimdilik burada devam edelim" dedi. Büyücünün sözlerini beklemeden gördüğü arkadaşı için sevdiği adamın kollarından kurtulmuştu. Adeta ele avuca sığmayan bir kuş gibiydi, yakalanmak istemiyordu hemen her şeyi tadında bırakmak istiyordu. Adımlarını yavaş yavaş hızlandırarak gördüğü arkadaşlarının yanına gidip onlarla sohbete dalmıştı. Sevgilisinin de etrafta sosyalleşmesini istiyordu doğusu ve kafasını işinde değilde başka şeylerle meşgul etmesini istiyordu.

Arkadaşlarına veda edip tekrardan sevgilisine doğru yöneldi. Merdivenlere doğru adımladı genç kadın ve avluya çıktı. Sevgilisi ve diğer iki arkadaşı orada sohbet ediyorlardı. Topuklu ayakkabılarının mermer zeminde çıkardığı ses uğultulara karışıyordu, üç adamın yanına gitti genç kadın. "Beyler bence içeriye gelseniz çok iyi olur bura da daha fazla dikilmeyin" dedi genç cadı ve adımlarını içeriye doğu yöneltti tekrardan. Gülüşmeler eşliğinde içeriye doğru hareket ederken bir patlama sesi duydu. Dörtlü nele olduğunu anlamamıştı ve etrafa şaşkın bakışlar atıyorlardı. Sınbira elinde ki hissettiği el ile bakışlarını sevgilisine çevirdi. Neler oluyordu, Sınbiranın boşta kalan eli asasına gitmişti. Kahkahalar acı içindeki bağışlara çevrilmişti ve şimdi işler değişmişti.  Sevgilisi ona doğru dönüp içeride bir şeylerin olduğunu söylemişti, genç kadın içeriye girmek için hazılanırken büyücü onun dışarı da kalmasını istemiş Sınbiranın itirazını edeceğini bildiği için bu sözle emre dönüşmüştü. Sınbira bu gibi şeyle de sevgilisinin patronu olmasından nefret ediyordu. Üç adam içeri dalarken Sınbira dışarı çıkanlar la ilgilenmeye başladı ama bir kulağı da içerideydi. Eğer bir şeyler hisseder veya en ufak bir şey dahi duyarsa sevgilisinden direk içeri girecekti.  



 

Nastasia müze girişine vardığında suratında halinden memnunsuz bir ifade vardı.  Geç haberini aldığı müze açılışına yetişmek cadı için hayli zor olmuştu.  Davetiyesini getiren baykuşun yolda kaybolmasıyla geciken mektup yüzünden daha bir saat önce haber alabilmişti. Memnuniyetsizliği ise sadece geç haber almasından dolayıydı. Davete icabet etmemek olmazdı ve bunun için gecikmemek adına apar topar hazırlanıp bürodan ayrılmıştı. Neyse ki her zaman yanında yedek kıyafet bulunduruyordu cadı. Ağır adımlarla girdiği müzeye göz ucuyla baktığında büyücedünya sakinlerinin neredeyse hepsinin burada olduğunu görmüştü. Buram buram geçmiş kokan mekan Nastasia’nın hoşuna gitmişti. Sanat eserlerine özellikle de el yazmalarına özel bir ilgi alanı vardı. Gençliğinde Sanskritçe öğrenmek için çok çabalamış ve aşırı zor bir dil olmasına rağmen öğrenmeyi başarmıştı hemde Hogwarts yıllarında. Michael’i çok şaşırtan bir gelişimdi o zaman için. Halbuki Nastasia o zamandan bu yana kendisini daha da geliştirmişti. Uzun zamandır denk gelmediği için yazma okuması paslanmış olsa da kolaylıkla okuyabileceğini düşünüyordu Geriye baktığında güzel günlerdi. Ailesi diyebileceği birisi vardı en azından hayatında. Artık o da yoktu. Michael’in yokluğuna istemsizce alışmış olmak cadıyı içten içe buruyordu. Tercihini düşünmemekten yana kullanarak  gözünün önüne düşen kakül parçasını kulağının arkasına attı ardından da derin bir nefes aldı. Geçmişle tıka basa dolu bir alanda zihninde eskileri yad etmemek imkansız gibiydi, o sebeple dikkatini dağıtmaya çalışarak girişteki eski yazmalara yöneldi. Hala okuyabildiğini yeteneğinin beklediğinden daha az tozlandığını fark ettiğinde yüzüne bir gülümseme takındı. Galeri boşluğunda dikilmenin faydası yoktu içeri yönelirken baş seherbazı başının ucuyla selamlayarak kokteyl masalarının arasında biraz dolandı. Müzeyi gezmeden önce içecek bir şeylere ihtiyacı vardı. Garsonların havada gezdirdiği tepsilerden beyaz şarap dolu bardağı pratik bir şekilde kaptı. Büyük bir yudum aldığında kendine geldiğini hisseder gibiydi.  Topuklu ayakkabılarının üstünde dikilmekten sıkıldığında bozuntuya vermemeye çalışarak geniş koridora adımladı. Stonehenge için ayrılan özel bölüme doğru ilerlerken arkadan ve uzaktan görmüş olmasına rağmen uzun saçlı cadıyı nerede görse tanırdı. Retro tarzıyla dikkati hemen kendisine çekiyordu her zaman baş hakim. “Oldukça ilginç değil mi? 112 tane…  Mantığını her zaman merak etmişimdir.” Kollarını göğsünde birleştirdi. Yönü kendine dönen cadıya sıcak bir gülümseme verdi. “112 olması olayı daha da ilginç kılıyor. Tarihin en bilinmeyeni neden böyle önemli eserlerin hep 12 sayısını barındırması.” Haklıydı. Arkeologların, bilim insanlarının araştırdığı çözülmesi gereken bir gizemdi. Nastasia’nın da dikkatini çekerdi ama bilinmezliğe karşı bir sabırsızlığı vardı. Muhtemelen araştırmaya başladıktan bir süre sonra sinir krizine girer ve mesleğini icra edemez hale gelirdi. “Nasılsınız baş hakim? Uzun süredir denk gelemiyoruz. Yoğun olduğunuz aşikar.” Baş hakimle uzun yıllardır birlikte çalışıyorlardı ancak oturup birbirlerini tanıyacak kadar sohbetleri yoktu. Büyük ihtimalle departman ayrılığından kaynaklıydı. Geçtiğimiz yıllarda yaşanan siyasi olaylar ortalığı epey karıştırmış, yoğunluk üzerine yoğunluk eklemişti. “Lütfen bana Liliana de. Teşekkür ederim, şu sıralar biraz yoğun sayılırım ama bilirsin mesleğine aşık kadınlar için yoğunluk bir sorun değil.” Bardağından ufak bir yudum alıp, kibar bir ses tonuyla konuşmaya devam etti. “Katılmamak elde değil. Bunca meşguliyetin bizi deşarj ettiğine inanıyorum.”

...

Uzun saçlı cadıyla kısa ama keyifli bir sohbetin ardından yanından ayrılmıştı Nastasia. Müzede tek takılmayı sevenlerdendi. Kendi düşünceleriyle bütünleşmeli, eserleri incelemeliydi. Bütün koridorları bitirmiş sayılırdı. Bakmadığı tek bir kısım kalmıştı o da ana kısımdaki eski Bakan Hudson’ın tablosuydu. Bir saattir dikilerek eser incelemenin tek kötü yanı ayağındaki topuklulardı. Belirli süreden sonra alışkın olmasına rağmen canını yaktıklarını hiçbir kadın inkar edemezdi.  Kas gücünü tek bacağına vererek diğer tarafını dinlendirmeye çalışıyordu bakanın özgeçmişini okurken. Harika bir adamdı. Devrilmesi Nastasia için büyük bir şok etkisi yaratmıştı. Kulağı epey delik olan bir seherbazdı, oluşumlardan haberi olsa mutlaka uyarırdı ve bakanlığı alarma geçirmek için her şeyi yapardı ancak bunun için fazlasıyla geçti artık. Michael ile Bakan Hudson’ın çok sağlam bir dostlukları olduğunu biliyordu. Nastasia, Hogwarts tatilindeyken sıklıkla Hudson ziyarete gelirdi Michael’i. Hatta bir kere Nastasia’ya yeni bir iksir kitabı bile getirmişti. Öldürüldüğü zaman yanında olamadığı için üzgündü cadı. Yine de büyücedünyanın böyle bir olaydan en az zararla çıkmış olması gerçekten büyük şanstı. Seherbazlığa ilk başladığı zaman ofisine çağırıp birebir tebrik etmişti cadıyı. Yeri hep farklıydı Nastasia için. En büyük pişmanlıklarından biri de buydu. Bir seherbaz olarak çalıştığı arkadaşlarını, dostlarını, Hudson’ı koruyamamıştı. Bazen böyle olayları düzeltebilmeyi diliyordu. Özellikle Bellatores’in yıkılışını görmek istiyordu. Desteklemediği bir yönetim biçimleri vardı. “Zaman... Su yolunu bulmaya mahkum.” İçinden mırıldandı. Derin  bir nefes aldı ve hayıflandıklarını içine atarak Hogwarts öğrencilerinin yanına ilerledi. Profesörlerin çoğunu tanıyordu ancak özellikle konuşmak istediği kişi bir kişi vardı. Aynı mekanda bulunup bulunmadığını kontrol etmek isterken ses kalabalığına çevirdi başını. Yan tarafını teğet geçen büyüye karşılık refleksle yakınındaki iki öğrenciye çekip eğmişti. “INCENDİO!” Etrafta beliren kıvılcımlarla birlikte asasını çekmesi bir olmuştu Nastasia’nın.  Ardı ardına kesilmeyerek yayılan ateş her yeri sarmadan önce savunmasız öğrenciler buradan çıkarılmalıydı. Baş seherbazdan uzaktaydı ama vereceği ilk emrin bu olacağını biliyordu.  “BELLATORES NE OLURSA OLSUN SCUTANIN GÜÇLENMESİNE İZİN VERMEYECEK! BUGÜN BURADA HUDSON’IN PORTRESİ ÖNÜNDE DİKİLEN HERKES HAİNDİR, KATİLDİR!” Bir terslik vardı. Alevlerin buğusunda zar zor seçebildiği kadının sözlerinde uyuşmayan noktalar vardı. Yakalamak için atağa geçmek istediğinde öğrencilere baktı. Burada öncelik onlarındı. Öğrencileri yakaladığı gibi ateşlerin henüz ulaşmamış olduğu bir heykelin arkasına götürdü. Topuklu ayakkabılarını bir çırpıda ayağından çıkartıp bir köşeye fırlattı.  Seherbazların bulunduğu alana ilerleyecekti ancak ateş yolunu kapatmıştı.  Yolunu açabilmek için asasını kaldırdı. Peş peşe gelen patlamalarla üstlerine sıçrayan duvar parçaları öğrencilere zarar vermemesi için kulağında patlamaların şiddetiyle çınlayan sesi duymazlıktan gelerek hızlı bir şekilde asasını salladı.  "Absorbe Proteus”. Yaptığı büyüyü Michael'dan öğrenmişti.Koruma büyülerinin içinde en güçlüsüydü. Saldırı yapmak tercihiyken söz konusu savunma olduğunda da başarılı bir seherbaz olduğuna inanıyordu cadı.