Hogwarts Çalışanı & Şifacı Alımları

Her şey ani bir patlamayla başladı, otelin eskimesinden mi? Yoksa binada ki yapının orantısızlığından mıdır bilinmez, hayatın içinde ki bu ani patlamalar ve düşüşler sayesinde insan insan olabiliyordu. Nicole derin bir iç çekti. Kendini toplaması lazımdı. Hayatında yaşadığı olumsuzlukları bir kenara bırakarak çalışanlarına gerekli görevleri verip bir yan yol aramaya karar verdi. Dünyanın sonu değildi, altı üstü bir tuğla diye mırıldanmalarını duyan çalışanları kahkaya boğduktan sonra ben bu işi çözeceğim. Veremediği ödemeler birikmiş ve her an gelebilecekler tükenebilir. İnsanı şan şöhret mahvedebilir mi? O bir anda tepetaklak olmuştu. Tüm çalışanları ve arkadaşları darmandağınık olmuştu; ama kalanlara teşekkür edip onlar için ayağa kalkmalıydı. 
Yere düşen bir gazate küpüründe gördüğü not Hogwarts şifacı alımları başladı. Her kadromuz boştur.
İşte bu ümit her şeyini kaybetmeden önceki umudu olabilirdi. Hem çalışırken oteline de katkı da bulunur kimi öğrencilerin ve ailelerinin burada kalmasını da sağlayabilirdi. iyileştirmek, yardım etmek ve özellikle bitkilerin dili otelinin her köşesinde görülebilirdi. Seçtiği her bir bitkinin ve çiceğin notları özel olarak tüm müşterilerinin gönüllerini fetih ederdi. O da bunu düşünerek Hogwarts'ın yolunu tutmaya karar verdi.
Mavi arabasına atladı ve otelin içindeki doğanın ve yeşilliğin tadını çıkardı. Her bir ağaç yaprağında ve onların rüzgarında ayrı bir şifa vardı sanki ve bunu görmek bunu hissedip nefes almak ona ümit vermişti. 

Hogwarts'a geldiğinde artık eskisi gibi olmadığını gördü; ama onu karşılayan hiç kimse yoktu. Verdiği eski partiler, arkadaşlar ve yaşadığı ilişkilerin hepsi saman alevi gibi sönmüştü. 
Yeniden başlamak için hiçbir zaman geç değil yeter ki gönülden inan ve seni yaratanın izinden ayrılma...
Evet gönlü artık tek kanatlı uçmuyordu, hem maddi hem de manevi bir yolculuğa çıkmıştı ve bir çok şey öğrenmişti. Her şeyin sahibi olmadığını insanların kandırsa da bile içinde bir umut ışığı taşıdığını ve göz yumar gibi dursa da ders alıp sabrettiği.... Sabretme nededi hayatın ölüme çok yakın oluşuydu. O tuğla birinin kafasına düşse şu an şu kapıdan içeri girip yeni bir iş dünyasına adım atabilir miydi? Bunu bir kenera bırakıp hayatın içindeki ritimleri topuk sesleri ve giydiği elbisenin hışırtısı almıştı. Sesler her ses ayrı bir senfoni ve müzik değil miydi? Biz de bu yolda her şekilde oynuyoruz rolümüzü, değişebilir, talihsizlikler olabilir. Yalnız umut ve içimizdeki ümitle ve inançla öyle bir yeşerir ve renklenir ki şaşırırsınız.