Vampir Irkı Alımları

Yağmur. 
Kendini mutlu hissetiği tek zaman soğuk damlaların bedeninde ağır ağır ilerlediği zamandı. İçinde keskin ürperti hissediyordu ve nefes alıp verirken yaşadığı zorluk ona tatmin edici bir heyecan duygusu aşılıyordu. Bazen saatlerce soğuk suyu açıp altında dururdu. Çıplak bedeninin titremesi ve teninin soğuk damlaların bıraktığı ısırıklarla mor renge dönüşmesi hala bir şeyler hissedebildiğini kanıtlardı. Mutluluğa yakın olduğu tek zaman acı hissettiği zamandı. İyi olarak tanımlanabilecek her duyguyu hissetmeye karşıydı. Hissedemiyor değildi, ancak hissetmemeyi seçmişti. Merhamet ve sadakat onun bilmediği hislerdi. Küçük bir çocukken kendi isteğiyle seçtiği bir karaktere bürünmüş, karanlığa hizmet etmeyi seçmişti. Belki de annesi haklıydı, şeytanın, dünyaya lanet salması için anne rahmine koyduğu bir bebekti. Sevginin kurtaramadığı dünyayı kurtarabilecek tek ebedi duygu öfkeydi. Bu nedenle inandığı tek gerçeklik olan şeytana, ancak öfke ve acıyla hizmet edebileceğini düşünüyordu. 
 
Şiddeti azalan yağmurla birlikte düşüncelerinden arındı. Ne kadar süredir bu ıslak bankta oturduğunu fark etti ve ıslak saçlarını ensesinde birleştirip yılan figürlü çantasından kırık bir ayna çıkardı. Yüzünün her bir detayını dikkatle inceledi. Dudakları yara içindeydi. Bu, bir şeyler hissetmek için yarattığı acımasız yöntemlerden en basit olanıydı. Koyu kırmızı ruju iyi bir saklayıcı görevi görüyordu. Ten rengi hala aynı solukluktaydı, açık bir tabutun içerisinde gömülmeyi bekleyen bir ölüden farksızdı, ancak gözleri her zaman olduğundan daha canlı bakıyordu. Bunun sebebini biliyordu, hissetmek istediği şey yakınlardaydı. Alaycı bir ironiyle, damarlarında dolanan bir kan olduğunu ve o kanın adrenalin duygusuyla kaynıyormuş olabileceğini hissetti. Parmak uçları artık soğuk değildi, bir şeyler içindeki buzu eritmek için kor ateş etkisi yaratıyordu. Bu duygular az önce hissettiği soğuk damlaların ürpertisiyle aynı değildi. Daha sıcak hissediyordu, uzun süre sonra bu hissi ilk kez tadıyordu. Ne yapacağını biliyordu, ağır adımlarla oradan kalktı. Başını mavi rengi gri bir sis bulutuyla kaplanmış olan gökyüzüne kaldırdı ve havayı içine çekti. Aldığı kokunun tüm bedenini ele geçirdiğini hissetti, ancak bu koku yağmurdan sonraki toprak kokusu değildi. Bu, yakınlarında ve henüz oldukça sıcak olan bir kanın kokusuydu. Kafasını çevirdi. Koku içgüdüsü onu tam olarak nereye götürmesi gerektiğini çok iyi biliyordu. Uzun süre sonra ilk kez gülümsedi. Ancak bu yumuşak ve insanın içini ısıtan türden bir gülümseme değildi. Bu, masum bir kanın daha son ağıtlarını anlatan bir gülümsemeydi.